Yoko Ono

Yoko Ono bracht de eerste vier jaren van haar leven door in San Francisco, waar haar vader Eisuke Ono voor de Yokohama Specie Bank werkte. Haar moeder Isoko Yasuda kwam uit een familie van bankiers. In 1937 verhuisde het gezin weer naar Tokio, en in 1940 naar New York. In 1941 werd Ono's vader overgeplaatst naar Hanoi in Vietnam en repatrieerde de rest van het gezin naar Japan. Ono beleefde het grote bombardement op Tokio op 9 maart 1945 in een schuilkelder in het district Azabu, ver van waar de bommen vielen.

Yoko Ono maakte deel uit van de Fluxus-kunstbeweging. Eén van haar eerste performancekunstwerken was 'Cut Piece' (1964). Aan het begin van de performance zat Ono zwijgend op een podium. Ze droeg een zwarte jurk. Het aanwezige publiek werd uitgedaagd om een stuk van de jurk af te snijden.[1] Deze happening zou een jaar later door Fluxus-artiest van het eerste uur Robin Page gespiegeld worden in zijn opzienbarende happening Merry Christmas '66, waarbij hij naakt op de grond lag en het publiek hem met kerstcadeaus stukje bij beetje moest bedekken.

Yoko Ono werd verder vooral bekend door haar huwelijk met John Lennon, lid van The Beatles, aan het eind van de jaren zestig. In maart 1969 hielden Lennon en Ono hun pacifistische protestactie Bed-In in het Hiltonhotel in Amsterdam en in mei dat jaar in het Queen Elizabeth Hotel in Montreal. Deze acties vonden kort na hun huwelijk plaats. Hun zoon, Sean Taro Ono Lennon, werd geboren in 1975. Ono was al tweemaal eerder getrouwd.

Ono werd door sommige popjournalisten ervan beschuldigd The Beatles uit elkaar te hebben gedreven. Ze gaf echter in interviews aan hoe teleurgesteld ze zich voelde toen de band uit elkaar viel. In augustus 2010 werd bekend dat Ono zich bleef verzetten tegen de verspreiding van de songs van The Beatles via het digitale platform iTunes. Een duidelijke verklaring daarvoor gaf Yoko Ono niet. Ze zei slechts: "There's just an element that we're not very happy about, as people. We are holding out".[2]

The Wedding Album, dat zij met John Lennon maakte in 1969, bevatte opnamen van hun hartslagen met om en om hun voornamen geschreeuwd; het uit hetzelfde jaar daterend album Life with the Lions (1969) bevatte opnamen van alleen maar stilte. Ono had hierna bescheiden succes als muzikant met haar eigen Plastic Ono Band. Haar debuutalbum Yoko Ono/Plastic Ono Band uit 1970 wordt omschreven als avant-gardistische en experimentele muziek. Het werd opgenomen met dezelfde musici en producers als Lennons eerste soloalbum John Lennon/Plastic Ono Band en ook in dezelfde periode. Ook zijn de beide hoezen vrijwel identiek. Verder werkte ze samen met Yo La Tengo.

Ze woont tegenwoordig nog altijd in het Dakota-gebouw in New York dat ze in april 1973 samen met John Lennon betrok. Ze stelde de fondsen ter beschikking voor de realisatie en het onderhoud van het Strawberry Fields memorial in Central Park ertegenover, en verrichtte de onthulling van het monument op 9 oktober 1985, wat Lennons 45e verjaardag had moeten zijn.

Op 9 oktober 2000 opende ze het John Lennon-museum in de Japanse stad Saitama in de agglomeratie van Tokio, waar haar wortels liggen. Het museum bestond tien jaar tot september 2010.

Ono treedt zo nu en dan nog op als performancekunstenaar. Op 14 juli 2007 deed ze een headline-optreden op het Pitchfork Music Festival in Chicago onder andere begeleid door Thurston Moore (Sonic Youth) op gitaar.

In 2009 ontving Ono de Gouden Leeuw van de Biënnale van Venetië voor haar gehele oeuvre en in 2012 ontving ze in Oostenrijk de Oskar-Kokoschka-prijs voor beeldende kunst waarbij de jury ook haar volhardende maatschappelijke engagement huldigde.

William Bennett, de oprichter van de Engelse band Whitehouse, die het industrial-subgenre power electronics introduceerde, noemde Yoko Ono ooit als een belangrijke inspiratiebron.

• Officiële website

Zie de categorie Yoko Ono van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.