Wilhelm Rediess

In 1924 werd Rediess lid van het Völkisch-sozialer Block, een vervangende organisatie van de verboden NSDAP. Op 15 juli 1925 werd hij weer toegelaten in de NSDAP (andere bron vermeld: 25 juli 1925[3]. Vanaf december 1926 tot februari 1932 was Rediess een NSDAP-Ortsgruppenleiter in Düsseldorf. Op 1 januari 1927 werd hij ook lid van de Sturmabteilung. En vanaf april 1929 werd hij een Sturmführer in de SA-Sturms 88 in Düsseldorf. Op 22 juli 1929 stapt Rediess over van de SA naar de SS[14]. Na meerdere bevorderingen bereikte hij op 8 maart 1931 de rang van een SS-Standartenführer. In deze periode leidde hij diversen SS-eenheden in Essen en Düsseldorf. Vanaf 1932 werkte Rediess uitsluitend voor de NSDAP. In juli 1932 nam hij de leiding over SS-Abschnitte XI, welke eerst zetelde in Frankfurt am Main en vanaf oktober 1933 in Wiesbaden.

In 1928 was Rediess nog zonder succes kandidaat geweest in de verkiezingen voor de Pruisische Landdag. Tijdens de verkiezingen van 1932 behaalde hij een zetel voor het parlement, die hij tot 1933 bezat. Na de verkiezingsoverwinning van de NSDAP tijdens de Duitse Rijksdagverkiezingen 1933 en die van de Duitse Rijksdagverkiezingen november 1933, zat hij tot 1945 in de Rijksdag.

In de SS voerde Rediess het bevel over de Abschnitt XVI (van maart 1934 tot januari 1935) in Maagdenburg en de Oberabschnitt Südost (van januari 1935 tot februari 1936) welke eerst zetelde in Brieg en later in Breslau. Op 20 april 1935 werd Rediess tot SS-Gruppenführer bevorderd. Van februari 1936 was hij commandant van de SS-Oberabschnitts Nordost in Koningsbergen. Vanaf 28 juli 1938 tot 19 juni 1940 was Rediess HSSPF „Nordost". In die hoedanigheid commandeerde hij in oktober 1939 twee regimenten van het SS-Totenkopfverbände en organiseerde de deportatie van Oost-Pruisische Joden in oktober en november 1940.

Tijdens een overleg met SS-Gruppenführer Wilhelm Koppe in Posen werd het zogenaamde Lange-Kommando opgesteld, die werd geleid door SS-Hauptsturmführer Herbert Lange. Dit commando was in het bezit van een gaswagen. En in afstemming met gouwleider Erich Koch werden er in een doorgangskamp in Soldau tussen 21 maart en 8 juni 1940 1558 geestelijk gehandicapte mensen in het kader van een Aktion T4 vermoord. Koppe eiste vervolgens van Rediess 10 Reichsmark per vermoorde persoon ter compensatie voor de gemaakte kosten[15][16]. Rediess die zich inmiddels in Noorwegen ophield, was niet bereid te betalen. Hoewel hijzelf de premie overeengekomen was. De zaak werd voorgelegd aan de Reichsführer-SS Heinrich Himmler, zijn uitspraak hierover is onbekend[13].

Wilhelm Rediess (helemaal links), met Josef Terboven, Vidkun Quisling en Rudolf Schiedermair, 1942

Na operatie Weserübung werd Rediess in juni 1940 naar Noorwegen overgeplaatst en werkte samen met de Rijkscommissaris Josef Terboven en de Noorse politiechef Jonas Lie. Als vanaf maart 1941 de eerste Noorse vrouwen zwanger worden van de Duitse bezetter, werd ook in Noorwegen het ideologisch gegrondvest project van Heinrich Himmler, het Lebensborn programma ingezet. Uit dat programma werden ongeveer 8000 kinderen geboren[17]. Op 9 november 1941 werd Rediess tot SS-Obergruppenführer bevorderd.