Wieldrecht

In 1276 wordt Wieldrecht voor het eerst genoemd als gelegen in de Tiesselingswaard ten zuiden van Dordrecht[1]. Het dorp had een kerk die onder het bisdom Luik viel en gelieerd was aan het decanaat van Hilvarenbeek. Het patronaatrecht viel toe aan de heer van Breda,[2] onder anderen Jan III van Polanen en Engelbrecht I van Nassau-Dillenburg. Het kerkdorp maakte diverse stormvloeden mee waarvan de Sint-Elisabethsvloed van 1421 door nabestaande omschrijven wordt als; dat het zo hevig stormde dat de dijk bij Wieldrecht met een grote dreun doorbrak en alles en iedereen meesleurde, de Dortse Waard in. Nabestaanden gaven vermoedelijk de opdracht tot het maken van het schilderij (paneel) over de Sint Elisabethsvloed. Op het schilderij is te zien de dijkdoorbraak bij Wieldrecht.[3]

Door de jaren heen zijn wel vermoedens uitgesproken waar dit dorp uit de dertiende eeuw zou hebben gelegen, maar tot op heden zijn er nog geen concrete sporen gevonden. De 19e- en 20e-eeuwse wijken Wieldrecht en Wielwijk zijn naar dit dorp vernoemd.

Wieldrecht was een van de achttien dorpen in de Groote of Hollandsche Waard op het moment dat die door de Sint-Elisabethsvloed verdronk. In de late zestiende eeuw begonnen de erfpachters van het ambacht Dubbeldam hun bezit weer in te polderen; Wieldrecht was een van die polders en hoorde bij Dubbeldam, tot het in 1659 een onafhankelijk ambacht werd. Het ambacht strekte zich overigens tot in de huidige Hoeksche Waard uit. Anders dan Dubbeldam groeide het dorpje niet noemenswaardig. Wieldrecht stond bekend om haar veer naar 's-Gravendeel dat tussen 1700 en begin 1900 een dagelijkse dienst had.