West-Indische fluiteend

Deze eenden zijn voornamelijk ’s nachts actief en verschuilen zich overdag. Dit maakt het moeilijk om wilde exemplaren van de West-Indische fluiteend te spotten. Het is, met een lengte van 48 tot 58 cm, de grootste vogel in het geslacht Dendrocygna. Borst en vleugels zijn donkerzwart van kleur, met diepzwarte markeringen. Het verenkleed van onvolwassen vogels is minder contrastrijk.

West-Indische fluiteend maakt een nest in boomholten, op grote takken, tussen bromelia’s, tussen het riet of in de buurt van andere dichte struiken. In het nest worden doorgaans 10 tot 16 eieren gelegd.

Het is een wijdverspreide vogel in de Caraïben en hij wordt tevens gefokt door de lokale bevolking, onder meer in de Bahama's, Cuba, de Kaaimaneilanden, Antigua en Barbuda en Jamaica. Het is een echte standvogel, die zelden verder dan 100 km van zijn nest afdwaalt.

De West-Indische fluiteend heeft ernstig te lijden gehad onder massale bejaging en ook de eieren waren erg geliefd bij verzamelaars. Verder hebben ze ook te lijden onder de klimaatverandering, dat wil zeggen er worden langere droogteperiodes voorspeld en een zeespiegelstijging. Verder is het leefgebied van de West-Indische fluiteend aangetast door slecht waterbeheer, vervuiling (onder andere pesticiden in de landbouw), omhakken van mangroven en tropische stormen. De handel in wilde West-Indische fluiteenden is verboden krachtens het CITES-verdrag (Appendix II). De grootte van de populatie werd volgens een beoordeling uit 2012 van BirdLife International geschat op 6 tot 15 duizend individuen. Hoewel de vogel weer toeneemt, staat hij nog steeds als kwetsbaar op de Rode Lijst van de IUCN.[1]