Walkman

Een echte uitvinding was de walkman niet, want Philips had al 16 jaar eerder in Hasselt de compact cassette uitgevonden en om ze af te spelen een apparaat met dezelfde functies en eigenschappen. In de eerste vijf jaar kwamen daarvan reeds 1 miljoen toestellen op de markt. De eerste versie van de Walkman werd gelanceerd op 21 juni 1979.[1]

De Duitser Andreas Pavel had twee jaar daarvoor, in 1977, een dergelijk apparaat al uitgevonden en zijn idee in verschillende landen gepatenteerd. Dat leidde tot een juridische strijd die na 20 jaar werd bijgelegd. Pavel ontving ettelijke miljoenen van Sony.[2]

Het apparaat, door Sony op de markt gebracht, werd in korte tijd razend populair bij de jongeren. Andere fabrikanten haastten zich om dergelijke apparaten uit te brengen, die in de volksmond allemaal walkman heetten maar officieel worden aangeduid als 'portable cassettespeler'.

De tape van een audiocassette heeft een levensduur van zo'n 15 tot 50 jaar. Van de huidige opneembare cd moet nog bezien worden wat de houdbaarheid is.

In 2010 stopte Sony met de productie van de walkman met audiocassette. In ongeveer 31 jaar heeft Sony ruim 200 miljoen walkmans die met audiocassettes konden draaien verkocht.[3] In 2011 werd ook de productie van de walkman voor minidisc stopgezet. Van deze walkman werden zo'n 22 miljoen exemplaren verkocht in de 19 jaar dat het toestel bestond.[4]

Walkman II

Binnenkant van een Walkman II

Sony bleef marktleider op het gebied van de walkman en produceerde half jaren tachtig apparaten die amper groter waren dan de behuizing van een compact cassette. In 1984 brachten de Japanners een portable cd-speler op de markt onder de naam "Discman", die in 2000 zou worden omgedoopt tot "CD Walkman". In 1992 introduceerde Sony de minidisc, waarmee digitaal geluid afgespeeld én opgenomen kon worden. Dit draagbare apparaat verving langzaamaan de walkman en was anno 2003 nog steeds in de winkels te vinden naast de discmans. Philips kwam in 1999 als eerste de markt op met een draagbare mp3-/cd-romspeler, de Expanium. De concurrentie wordt steeds groter op het gebied van draagbare geluidsdragers, de consument had anno 2004 de keuze uit:

• de klassieke walkman (geluidsdrager: cassette)
• cd-walkman, bij Sony bekend onder de naam discman (geluidsdrager: compact disc)
• dat-walkman (geluidsdrager: dat-cassettes)
• minidisc-walkman (geluidsdrager: minidisc)
• walkman met computerbestanden voor muziek, zoals MP3, Ogg Vorbis en WMA met een van de volgende gegevensdragers:
  • cd-rom
  • flashgeheugen (soms kleiner dan een aansteker, en soms geïntegreerd in mobiele telefoons)
  • harde schijf

Walkman

• Door de angst voor gehoorbeschadiging gingen vele fabrikanten halverwege de jaren tachtig ertoe over hun producten uit te rusten met een limiter, waardoor het maximale geluidsniveau tot een minder schadelijk punt werd teruggebracht en waar medepassagiers in het openbaar vervoer ook wel de voordelen van inzagen.
• Omdat Sony zelf de term 'walkman' geen goed Engels vond, droegen de draagbare cassettespelers in Engelstalige landen aanvankelijk andere namen.[5] In de Verenigde Staten heette de walkman 'Soundabout', in Engeland 'Stowaway' en in Australië 'Freestyle'. Toen bleek dat veel toeristen uit deze landen in Japan een echte walkman kochten, concludeerde Sony dat de naam walkman toch niet zo slecht gekozen was, en werd deze ook in de Engelstalige landen ingevoerd.
• De eerste draagbare muziekspeler die de naam Walkman droeg, was de Sony TPS-L2. Deze werd geïntroduceerd op 1 juli 1979.
• De walkmans die in de DDR werden geproduceerd, hadden vrolijke kleuren: geel, roze en lichtblauw. Toen er vraag was naar walkmans in de kleur zwart "als in het westen" zei partijleider Erich Honecker: "Ons volk heeft geen behoefte aan zwarte walkmans."

Zie de categorie Walkman van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.