Vrede van Madrid
De Vrede van Madrid (1526) beëindigde een vijfjarige episode in de Italiaanse Oorlogen tussen Frankrijk en het Heilig Roomse Rijk.
Met de Vrede van Noyon (1516) had Frans I van Frankrijk bezit genomen van Milaan. Hierop zette keizer Karel V een coalitie op met koning Hendrik VIII van Engeland en paus Leo X.
In de Slag bij Pavia (1525) werd Frans I gevangengenomen en gedwongen de Vrede van Madrid te aanvaarden. Frans I moest zijn aanspraken op het hertogdom Milaan, het koninkrijk Napels, Franche-Comté, Kroon-Vlaanderen en het graafschap Artesië opgeven. De Vrede van Noyon verviel.
Weliswaar verklaarde Frans I na zijn vrijlating dat het verdrag nietig was omdat het onder dwang tot stand was gekomen, maar drie jaar later werden de belangrijkste onderdelen ervan bevestigd in de Damesvrede van Kamerijk.
Voor de Nederlanden betekende de Vrede van Madrid dat er een einde kwam aan de Franse soevereiniteit over bepaalde delen en dat met name Kroon-Vlaanderen en Artesië als Habsburgs bezit tot het Heilig Roomse Rijk gingen behoren, wat keizer Karel V in 1549 toeliet de vererving van alle Nederlanden te uniformiseren in de Pragmatieke Sanctie.