Italiaanse Oorlogen

Onder de Italiaanse Oorlogen wordt een reeks van opeenvolgende conflicten tussen 1494 en 1559 verstaan, waarbij op verschillende tijdstippen alle belangrijke West-Europese staten betrokken waren. Tot de partijen behoorden het koninkrijk Frankrijk, Spanje, het Heilige Roomse Rijk, het koninkrijk Engeland, het koninkrijk Schotland, de republiek Venetië, de Pauselijke Staat, de meeste Italiaanse stadstaten en zelfs het Ottomaanse Rijk.

Slag bij Pavia tussen Fransen en Spanjaarden in 1525

De oorlogen begonnen met een conflict over de opvolging van Ferdinand I van Napels. In 1516 werd Karel V koning van Spanje en Napels en in 1519 ook keizer van het Heilige Roomse Rijk. De Nederlanden en Bourgondië had hij al sinds 1506 in zijn macht via vele andere geërfde titels. De omsingeling van Frankrijk door de Habsburgers was hiermee een feit, waardoor Frankrijk een geostrategisch belang kreeg bij het doorbreken ervan op het Italiaans schiereiland.

Aan het einde van de oorlogen in 1559 was Spanje de toonaangevende mogendheid in Europa. De rivaliteit tussen Frankrijk en de Spaanse, Duitse en Oostenrijkse Habsburgers zou tot het midden van de 18e eeuw een grote kwestie blijven in Europa.

De Nederlanden

De gevechten strekten zich ook uit tot de Lage Landen. In de Gelderse Oorlogen werd hertog Karel van Gelre in zijn strijd tegen de Habsburgers gesteund door de Franse koning.

Na de nederlaag van Gelre werd een Franse invasie van Vlaanderen afgeslagen door een troepenmacht uit de Habsburgse Nederlanden onder leiding van Lamoraal van Egmont. Er volgden hierdoor ook directe oorlogen met Frankrijk.

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Italiaanse Oorlogen op Wikimedia Commons.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.