Voyage (band)

• Marc Chantereau (keyboards, zang)
• Pierre-Alain Dahan (drums, zang)
• Sauveur Mallia (basgitaar)
• André "Slim" Pezin (gitaar, zang)
• Sylvia Mason (leadzang)

Sylvia Mason-James zong op de eerste twee albums van de band, Voyage (1977) en Let's Fly Away (1978). Voor hun volgende twee albums werd Dahan leadzanger op Voyage 3 (1980) en One Step Higher (1982) en wijzigde de sound van de band van disco naar funk/pop.

Voor Voyage werkten de vier leden Pezin, Chantereau, Dahan en Mallia in 1975 samen in de band V.I.P. Connection met de twee discosongs Please Love Me Again en West Coast Drive.

Het was dezelfde groep muzikanten, reeds bekend als goede muzikanten in opname-studio's of bij live-optredens in Frankrijk, in het bijzonder bij hun werk met artiesten als Manu Dibango, Cerrone, Alec R. Costandinos & the Synchophonic Orchestra, Michel Sardou voor Slim Pezin; Michel Legrand, Jean Musy, Cerrone, Bernard Lavilliers voor Sauveur Mallia; Léo Ferré, Michel Delpech, Guy Béart of Johnny Hallyday voor Marc Chantereau; Nino Ferrer, Jean-Claude Petit, Stéphane Grappelli en meer voor Pierre-Alain Dahan.

Tussen eind jaren 60 tot midden jaren 70, hadden ze ervaren en veel gevraagde muzikanten gehoord in Frankrijk, Europa en wereldwijd, in verscheidene muziekstijlen: jazz met Grappelli, Franse chansons met Ferré, wereldmuziek en jazz met Dibango, rock met Halliday en Franse popmuziek met Sardou en Delpech.

Hun enige Billboard Hot 100-notering was Souvenirs (#41, 1979) Ze hadden meer succes in de Amerikaanse Hot Dance Club Play-charts, waar twee albums, Voyage (1978) en Fly Away (1979) de toppositie innamen.

In het Verenigd Koninkrijk had de band drie chartsingles: een dubbele a-kant From East To West/Scotch Machine. Laatstgenoemde bereikte de 13e plaats in 1978, terwijl in hetzelfde jaar Souvenirs de 56e plaats haalde. Ook populair was de song Lady America. Hun laatste inbreng in de charts was in 1979 met Let's Fly Away (#38).

In hun eigen land Frankrijk hadden ze succes in de Parijse nachtclubs, met uitgebreide uitzendingen op de Franse radio en een aanvaardbare aanwezigheid op televisie om hun songs te promoten. Ze konden slechts drie singles plaatsen in de charts: From East to West (#20, 1978), Souvenirs (53, 1979) en Tahiti – Tahiti (#43, 1979). Desondanks hadden de vier muzikanten gefaald om hetzelfde succes te creëren in de Verenigde Staten met hun Franse plaatverkopen. Ondanks de kwaliteit van hun albums, konden ze hun songs I Don't Want To Fall In Love Again (1980) en Let's Get Started (1982) niet plaatsen. De vier muzikanten gingen verder met het maken van albums met een meer funky sound dan disco, dat onderwijl in onbruik was geraakt.

Na de ontbinding van Voyage, gingen de leden bescheiden verder als solo-muzikanten in de Franse opname-studio's voor vele Franse zangers, zoals Françoise Hardy, Alain Chamfort, Mylène Farmer, Guesch Patti, Jean-Louis Murat en anderen, steeds in andere muziekstijlen of in het schrijven, de arrangementen en de producties. Bijvoorbeeld werkte Pezin aan de Franse film-soundtrack Betty Blue (1986) en was hij producent van de Franse hit Caressé Mwen (1987) van Marijosé Alie. Mallia werkte aan verschillende muziekfilm-soundtracks als Moonstruck (1987) met Cher, Breakfast of Champions (1999) met Bruce Willis en vele andere projecten. Chantereau en Dahan werkten ook aan meerdere muziekprojecten.