Voluta

De zeer stevige, axiaal geribbelde, rechter spiraalvormige behuizing van de Voluta-soort is min of meer cirkelvormig of dubbel conisch, met het lichaam rond de hogere kegel en de draad met knopen en bultjes die de onderste kegel vormen. De witachtige behuizingen hebben opvallende patronen van lijnen, stippen en lijnen. De slakken zelf hebben een vergelijkbare kleur en patroon als hun omhulsel. De twee kleine zwarte ogen zitten onderaan de antenne. In tegenstelling tot andere Volutidae hebben de drie typen een operculum dat slechts een deel van de mond van de behuizing in beslag neemt. Het is hoornachtig en puntig eivormig met de kern erop. Net als andere Volutidae voeden de Voluta-soorten zich met slakken en mosselen.

Zoals alle Volutidae, zijn de slakken van het geslacht Voluta afzonderlijke geslachten met interne bevruchting. De vrouwtjes hechten tot 3 cm grote halfronde eicaps, die ongeveer 5 eieren bevatten in een eiwitrijk voedingsmedium, met de platte kant op een stevig substraat. De ontwikkeling naar de voltooide slak vindt volledig in de capsule plaats. Na ongeveer twee tot drie maanden komen er maximaal 5 jonge slakken uit een capsule, waarvan de schaal meer dan 1 cm lang kan zijn.

De drie tot vijf soorten van het geslacht Voluta leven in de westelijke Atlantische Oceaan in de wateren van Zuid-Amerika en het Caribisch gebied. De drie onbetwistbaar erkende soorten is Voluta ebraea aan de kust van Brazilië, Voluta musica aan de kust van Colombia, Venezuela, Suriname en de Antillen en Voluta virescens aan de kust van Costa Rica, Panama en Colombia. De soort wordt van elkaar geïsoleerd door de zoetwaterrijke mond van de Amazone. Het ontbrekende pelagische Veliger-stadium leidt tot een beperkte verspreiding en bevordert aldus de differentiatie van de soort.

Carl Linnaeus beschrijft het geslacht Voluta in 1758 als een slak met een eendelige spiraalvormige schaal met een wijd open, ingekeepte mond zonder kanaal, met een as gevouwen op de binnenlip (columella) zonder een navel. Vanwege deze morfologische kenmerken van de slakkenhuis, omvat deze naast de rolslakken ook andere soorten, zoals de Olividae en de Mitra-slakken.

Voluta musica is gedefinieerd als het typesoort. De reikwijdte van het geslacht is sindsdien beperkt. Het geslacht Oliva werd in 1789 gecreëerd door Jean Guillaume Bruguière voor de Olividae en het geslacht Mitra in 1798 door Jean-Baptiste de Lamarck voor de Mitra-slakken. Ook binnen de vandaag erkende familie van Voluta volgden nieuwe genres in de eerste helft van de 19e eeuw, zoals Melo in 1826 door George Brettingham Sowerby I en Cymbiola in 1831 door William Swainson. Het resultaat was een relatief vroege vernauwing van het geslacht Voluta tot de West-Atlantische Voluta. Lange tijd waren er echter beschrijvingen van soorten die uitsluitend waren gebaseerd op lege behuizingen die in Europa waren afgeleverd. Linnaeus geloofde dat Voluta ebraea een Oost-Indische soort was, en het was pas in 1874 dat Wilhelm Kobelt zonder enige twijfel de oorsprong van dit type behuizingen uit Brazilië bevestigde.

• Frank Riedel: Ursprung und Evolution der „höheren“ Caenogastropoda. Berliner Geowissenschaftliche Abhandlungen, Reihe E, Band 32, Berlin 2000, 240 S., ISBN 3-89582-077-6.
• Rudo von Cosel (1976): Contribución al conocimiento del género Voluta Linné, 1758 (Prosobranchia) en la costa del Caribe de Colombia (PDF; 1,4 MB). Boletín de investigaciones marinas y costeras 8 (Mitteilungen aus dem Instituto Colombo-Alemán de Investigaciones Científicas Punta de Betín), S. 83–104.

• V. alfaroi † Dall 1912
• V. calligona † Maury 1934
• V. cantaurana † Gibson-Smith 1973
• V. cubaguaensis † Gibson-Smith 1973
• V. heptagonalis † Tate 1889
• V. junghuhni † Martin 1879
• V. limbata † Tate 1889
• V. macroptera † McCoy 1874
• V. musica Linnaeus 1758
• V. paytanica † Olsson 1930
• V. uncifera † Tate 1889
• V. vautrini † Jung 1965
• V. vredenburgi † Cox 1930

Zie de categorie Voluta van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.