Vladimir Horowitz

Horowitz werd in Kiev geboren, dat in 1903 nog in het Russische Rijk lag, maar tegenwoordig de hoofdstad van Oekraïne is. Zijn vader was ingenieur, zijn moeder was eveneens pianiste en zijn eerste pianodocente. Op zijn tiende werd hij ingeschreven op het Conservatorium van Kiev. Daar kwam hij eerst bij Sergej Tarnovski in de klas en later bij Felix Blumenfeld. Blumenfeld had destijds ook Simon Barere en Anatole Kitain onder zijn hoede. Horowitz' uitzonderlijke talent werd opgemerkt, wat hem de mogelijkheid gaf om in twee jaar af te studeren. Hij speelde als afstudeerstuk het derde pianoconcert van Sergej Rachmaninov. Zijn debuut in Charkov volgde en het enthousiasme van het publiek gaf hem de mogelijkheid in Leningrad en Moskou op te treden.

Op eigen kosten ging hij naar Berlijn (1924), Hamburg en Parijs om concerten te geven. In 1928 maakte hij een tournee door de VS en besloot hij nooit meer naar Rusland terug te keren, met de pijnlijke consequentie dat hij zijn familie nooit meer zou terugzien. Hij maakte ook hier een succesvol debuut, samen met dirigent Thomas Beecham in Carnegie Hall.

In 1940 vestigde Horowitz zich definitief in New York en in 1942 werd hij Amerikaans staatsburger. In 1953 besloot hij, leeg door het jarenlang leven als concertpianist, om tijdelijk niet meer op het podium te verschijnen, zodat hij genoeg tijd kreeg om jong talent te coachen. In 1965 keerde hij terug op het podium en wederom kreeg hij zeer lovende kritieken. Toen hij in 1986 op hoge leeftijd een concertreis maakte naar zijn geboorteland, was dit zowel een belangrijk muzikaal als politiek moment en kreeg hij wereldwijde aandacht.

Hij overleed in New York op 86-jarige leeftijd aan een hartaanval. Hij is in Milaan begraven. Zijn (zelfgekozen?) bijnaam was "de laatste romanticus".

• YouTube. "Vladimir Horowitz speelt Traumerei", Moskou, 1986.
• YouTube. "Vladimir Horowitz speelt Chopins eerste Ballade".