Vandal (schip, 1903)

De Zweedse ingenieur A. Carls, in dienst van Branobel – onder leiding van Emanuel Nobel, zoon van Ludvig Nobel, de oudste broer van Alfred Nobel – informeerde zijn werkgever over het boek Theorie en constructie van een rationeelen warmte-motor van Rudolf Diesel. Nobel, die het grootste deel van de olievelden in Bakoe in bezit had, was zeer geïnteresseerd in een afzetmarkt voor zijn olie en verwierf samen met zijn bankier Marcus Laurentius Wallenberg in 1898 het eerste dieselmotor-patent.

In de jaren 1902/03 wordt op een werf aan de Volga een riviertanker gebouwd. Deze wordt uitgerust met drie dieselmotoren van elk 120 pk - van Aktiebolag Diesel Motorer uit Stockholm - die drie generatoren aandrijven. Met de hiermee opgewekte stroom worden elektromotoren aangedreven, die op hun beurt weer drie schroeven aandrijven. Dit was een oplossing van de Italiaanse uitvinder Del Proposto. Daarmee werd het probleem overkomen dat de dieselmotoren niet van draairichting konden veranderen.

De Vandal was een riviertanker die aardolieproducten van Rybinsk over de Volga en verscheidene kanalen naar Sint-Petersburg bracht. Twee olietanks waren voor en twee achter de machinekamer in het midden geplaatst.[1]

De techniek functioneerde goed, maar al op de eerste reis liep het schip dusdanig zware averij op dat het terug moest naar de werf voor reparatie. Na de reparatie voer het schip nog 10 jaar over de Volga. Het zusterschip Ssarmat, dat in hetzelfde jaar in de vaart kwam, bleef tot 1923 in dienst. De ervaringen waren zo positief dat Nobel besluit om 60 schepen uit zijn vloot om te bouwen naar dieselbedrijf. Het was het begin van het einde van het stoomtijdperk.