Ulrik le Fèvre

Ulrik le Fèvre werd geboren in de Deense stad Vejle. Hij doorliep er de jeugdreeksen van Vejle BK en maakte in april 1965 zijn debuut in het eerste elftal. De toen 19-jarige linksbuiten werd twee maanden later ook geselecteerd voor de Deense beloften. In geen tijd groeide Le Fèvre uit tot een vaste waarde bij Vejle, met wie hij in 1968 de finale van de beker bereikte. De club verloor toen met 3-1 van Randers Freja.

In 1969 haalde trainer Hennes Weisweiler hem naar Borussia Mönchengladbach. Le Fèvre was er de enige buitenlander en maakte er deel uit van een sterke generatie Duitsers, waarvan Günter Netzer en Berti Vogts de bekendsten waren. Ondanks de grote concurrentie werd de Deen ook bij Borussia een titularis. In zijn twee eerste seizoenen werd de club telkens kampioen. Op 23 oktober 1971 maakte Le Fèvre tegen Schalke 04 een doelpunt dat achteraf verkozen werd tot "Tor des Jahres" (doelpunt van het jaar).[1]

Na drie seizoenen in de Bundesliga ruilde hij Borussia in voor Club Brugge, waar hij Wilfried Puis opvolgde als linksbuiten. Le Fèvre werd in Brugge een ploegmaat van onder meer Georges Leekens, Henk Houwaart en Raoul Lambert. In zijn eerste seizoen won hij met blauw-zwart meteen de landstitel. Een jaar later nam de Oostenrijkse succescoach Ernst Happel het roer over. Aanvankelijk bleven de goede prestaties uit, maar in 1976 boekte Happel dan toch zijn eerste successen met Club Brugge. Le Fèvre en zijn ploegmaats werden kampioen en bereikten de finale van de UEFA Cup. Blauw-zwart verloor in de finale na een heen- en terugwedstrijd van Liverpool. Een seizoen later won de Deense international met Club Brugge de dubbel.

In 1977 keerde de inmiddels 31-jarige flankaanvaller terug naar Denemarken. Club Brugge trok toen zijn landgenoot Jan Sørensen aan als zijn vervanger. Le Fèvre belandde opnieuw bij Vejle BK en zette in 1978, na het behalen van de titel, een punt achter zijn spelerscarrière.

In juni 1965 werd Ulrik le Fèvre geselecteerd voor het beloftenteam van Denemarken. In december maakte hij de overstap naar het eerste elftal, waar bondscoach Poul Petersen hem liet debuteren. In totaal voetbalde Le Fèvre 37 keer voor het Deens elftal en was hij goed voor 7 doelpunten. In 1976 speelde hij zijn laatste interland. De rechtsvoetige linksbuiten wist zich met Denemarken nooit te plaatsen voor het WK of EK.

Van 1969 tot 1971 speelde Le Fèvre niet voor Denemarken. In Denemarken bestond toen, net als in de overige Scandinavische landen, de regel dat professionele voetballers niet mochten deelnemen aan interlands. Omdat Le Fèvre in 1969 profvoetballer werd, kwam hij niet meer in aanmerking voor de nationale ploeg. In 1971 werd de regel afgeschaft en werd hij opnieuw geselecteerd.

Le Fèvre was 23 jaar lang onderwijzer en werd trainer van het B-elftal van Vejle. In 2000 werd hij er sportief directeur. Later werd hij spelersmakelaar en had hij als zodanig onder anderen Thomas Helveg en Kasper Bøgelund in zijn portefeuille.

• Ulrik le Fèvre was de eerste Deen die ooit voor Club Brugge voetbalde. Later volgden Birger Jensen, Hans Aabech, Jan Sørensen, Kenneth Brylle, Anders Nielsen, Brian Priske en Niki Zimling.

• Lijst van spelers van Club Brugge