Ulrich Wille

Conrad Ulrich Sigmund Wille (Hamburg, 5 april 1848 - Meilen, 31 januari 1925) was een Zwitsers generaal.

Portret van generaal Ulrich Wille door Ferdinand Hodler.
Ulrich Wille te paard

Achtergrond en militaire carrière

Ulrich Wille stamde uit een familie die oorspronkelijk uit het kanton Neuchâtel (La Sagne) kwam. Een van zijn voorvaderen vestigde zich in Hamburg en verduitste de familienaam die oorspronkelijk Vuille luidde, in Wille.[1] Ulrichs ouders, de journalist en politicus François Wille (1811-1896) en de romanschrijfster Eliza Wille (1809-1893), waren democraten en aanhangers van de liberale ideeën van 1848. Toen de revolutie van 1848 niets uithaalde in Duitsland, vertrok het gezin Wille, met de pasgeboren Ulrich, uit Duitsland en vestigde zich in het kanton Zürich op het landgoed Mariafeld in Meilen.

Ulrich Wille volgde zijn militaire carrière voornamelijk in Pruisen. Hier raakte hij onder de indruk van het strak geleide Deutsches Heer. Hij keerde als instructie officier naar Zwitserland terug. De legereenheden die hij nadien onder zijn hoede had hervormde hij naar Pruisische (Duits) voorbeeld. Tucht en orde speelden een belangrijke rol bij Wille.

In 1912 leidde hij als kolonel[2] en commandant van de 6de Divisie de grote herfstmanoeuvres die onder andere werden bijgewoond door keizer Wilhelm II van Duitsland en de Franse militair attaché. De Duitse keizer was onder de indruk van de prestaties van het Zwitserse leger. Wille wilde met de manoeuvres duidelijk maken dat Zwitserland zijn neutraliteit desnoods gewapenderhand zou verdedigen in geval van een grote oorlog.

Opperbevelhebber en Zwitsers generaal

Op 31 juli 1914 mobiliseerde het Zwitserse leger en kort hierna begon het Zwitserse parlement met de moeilijk keuze van een generaal en opperbevelhebber van het leger. De twee belangrijkste kandidaten waren de kolonels Ulrich Wille en Theophil Sprecher von Bernegg. De bondspresident, Arthur Hoffmann (pro-Duits) en aan de vooravond van de Eerste Wereldoorlog de belangrijkste politicus, sprak zich uit voor Wille. De meeste Duitstalige Zwitserse politici sloten zich grotendeels aan bij Hoffmann. De Franstalige en Italiaanstalige Zwitserse politici vonden Wille te 'Deutschfreundlich'[3] en steunden de kandidatuur van Sprecher. Uiteindelijk werd Wille door de Bundesversammlung (het parlement) met 122 tegen 63 stemmen gekozen tot opperbevelhebber en generaal.

Ulrich Wille bleef gedurende vier jaar opperbevelhebber van het Zwitserse leger. In november 1918 dreigde generaal Wille de Landesstreik (landsstaking), die was uitgeroepen door het door de linkervleugel van de Sociaaldemocratische Partij van Zwitserland (SP) gedomineerde Actiecomité van Olten, met militair geweld te onderdrukken. Die dreiging was voldoende om het protest te breken.

Ulrich Wille woonde na de Eerste Wereldoorlog op het landgoed Mariafeld[4] in Meilen, al sinds omstreeks 1850 het familielandgoed van de Willes, waar hij in 1925 op 76-jarige leeftijd overleed.

Familie

Ulrich Wille was getrouwd met Clara gravin von Bismarck (1851–1946), de dochter van de Pruisische luitenant-generaal Friedrich Wilhelm graaf von Bismarck (1783–1860) (in de verte verwant aan de Duitse rijkskanselier Otto von Bismarck). Het echtpaar kreeg twee dochters en drie zonen. Ulrich Wille junior (1877-1959) werd 'Oberstkorpskommandant' van het Zwitserse leger, maar werd in 1942 door opperbevelhebber Henri Guisan ontslagen vanwege zijn pro-Duitse gezindheid die in het neutrale Zwitserland tijdens de Tweede Wereldoorlog ongewenst was. De antifascistische schrijfster, fotografe en wereldreizigster Annemarie Schwarzenbach (1908-1942) was een kleindochter.

Zie ook
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.