Uintacyon

Uintacyon is een van de langst levende geslachten uit de Miacidae. De eerste fossielen dateren uit het Clarkforkian, waarmee Uintacyon de oudst bekende miacide is. Het was mogelijk een immigrant vanuit oostelijk Azië.[2][3]

Uintacyon was een van de zoogdieren waarbij verdwerging optrad tijdens het "Paleocene-Eocene Thermal Maximum" (PETM). Verschillende herbivoren en carnivoren in het Bighorn-bekken in Wyoming waren tijdens het PETM kleiner dan verwanten uit hetzelfde geslacht uit het Laat-Clarkforkian en/of latere delen van het Wasatchian. Mogelijk werden verschillende zoogdieren in deze periode kleiner doordat er minder voedsel, beschutting en leefgebied beschikbaar was door het warmere klimaat of migreerden de grotere soorten door de klimaatsveranderingen noordwaarts en werden ze vervangen door kleinere soorten uit zuidelijkere gebieden.[4] Uit het Vroeg-Wasatchian is Uintacyon ook bekend uit de Tuscahoma-formatie in Mississippi.[5] Via landbruggen in de poolstreken, onder meer in de regio van Groenland, verspreidde Uintacyon zich net als diverse andere zoogdieren in de eerste fase van het Eoceen over de noordelijke continenten. Zo maakte de geslacht ook deel uit van de fauna van het Sparnacian, het vroegste Eoceen van westelijk Europa.[6]

Uit het Midden-Ecoeen is Uintacyon nog bekend uit de Laredo-formatie in Texas uit het Laat-Uintan. Uintacyon overleefde tot aan het Duchesnean, waarna de eerste echte carnivoren verschenen.[7]