Tuvaluaans voetbalelftal

In 1979 deed Tuvalu voor de eerste keer mee bij de Pafific Games, en jaar na onafhankelijkheid. Hun eerste interland was tegen Tahiti dat ze met 18-0 verloren, hun grootste nederlaag ooit, ook tot nu toe. De tweede wedstrijd tegen Tonga werd met 5-3 gewonnen, hun eerste overwinning. In de kwartfinale werd tegen Nieuw-Caledonië met 11-0 verloren.

Het duurde 24 jaar tot Tuvalu weer een keer mee deed bij de Pacific Games. Ze strikten een Australische trainer, namelijk Tim Jerks. In groep A, speelden ze de eerste wedstrijd tegen Kiribati, dat ze met 3-2 wonnen. De tweede wedstrijd tegen Fiji werd met 4-0 verloren, en tegen Vanuatu met 1-0. De laatste wedstrijd tegen de Salomonseilanden werd ook met 4-0 verloren. Tuvalu werd vierde in groep A, voor Kiribati.

In 2007 deden ze voor de derde keer mee. Ze schreven voetbalgeschiedenis door als eerste niet-FIFA-lid deel te nemen aan een officiële WK kwalificatiewedstrijd. De lokale gymleraar Toakai Puapua was trainer van Tuvalu. De eerste wedstrijd in groep A, was tegen Fiji, omdat ze net een dag daarvoor pas aankwamen met de boot, verloren ze met 16-0. De tweede wedstrijd tegen Nieuw-Caledonië werd er maar 1-0 verloren. Tegen Tahiti werd het eerste punt gehaald, ze speelden 1-1, en Sekifu was de maker van het eerste ‘WK’-doelpunt van Tuvalu. De laatste wedstrijd tegen de Cookeilanden werd met 4-1 verloren.

Okilani in actie tegen Vanuatu

Voor de spelen van 2011 (inmiddels hernoemd in Pacific Games) werd de Nederlander Foppe de Haan gestrikt als bondscoach. Peter Maas en Etienne Stomp werden vroeger naar Tuvalu gestuurd, en werden bij De Haans aankomst zijn assistenten. Tuvalu zat in de Groep des doods, zoals groep A vooraf werd genoemd, met drie favorieten voor de eindzege: gastland Nieuw-Caledonië, de Salomonseilanden en Vanuatu.

Tuvalu beleefde een droomstart. Tegen Amerikaans-Samoa werd met grote cijfers gewonnen: 4-0. De doelstelling van de technische staf, meer punten halen dan het ene punt vier jaar eerder tijdens de Pacific Games, was daarmee al gerealiseerd.

Tegen Vanuatu werd vervolgens met 5-1 verloren en tegen Nieuw-Caledonië zelfs met 8-0. In de volgende wedstrijd tegen de Salomonseilanden vochten de spelers voor iedere meter, en dat niet zonder reden. Als Tuvalu met niet meer dan 9-0 zou verliezen zou het in de slotwedstrijd tegen Guam voldoende hebben aan een gelijkspel om als vierde — en dus als best of the rest — te eindigen in de poule. Tuvalu hield de schade beperkt tot 1-6.

In het laatste duel, tegen Guam, was het erop of eronder. Het noodlot sloeg na een kwartier toe, toen doelman Selau onbesuisd doorging op een tegenstander: rode kaart, strafschop, 0-1. Met tien man knokte Tuvalu zich knap terug. Middenvelder Stanley scoorde uit een vrije trap de 1-1, waarna de ploeg van Foppe niet meer in de problemen kwam. Sterker nog, aanvallers Petoa en Tiute kregen uitgelezen kansen om de volle winst te halen. Maar de 1-1 was voldoende voor de vierde plaats in de poule. Van alle elf deelnemende landen eindigde Tuvalu op de zevende plaats; het liet Guam, Amerikaans-Samoa, de Cookeilanden en Kiribati achter zich.[1]

De volgende spelers zijn in 2011 opgeroepen voor de South Pacific Games.

Naam	Club	W
Spelers
Katepu Sieni	Tofaga	3	0
Faiana Ofati	Lakena United	0	0
Kolone Pokia	Tofaga	3	0
Alamoana Tofuola	Manu Laeva	5	0
Ali Takataka	Tofaga	6	0
George Panapa	Tofaga	5	0
Joshua Tui Tapasei	Nauti	8	0
Mau Penisula	Addisbrough FC	14	0
Vaisua Liva	Waitakere City FC	6	0
Okilani Tinilau	Manu Laeva	3	0
Togavai Stanley	Nauti Auckland	4	1
Raj Sogivalu	Nauti	3	0
Meauma Petaia	Tamanuku	2	0
Lopati Okelani	Nui	3	0