Turkse strijdkrachten

De Turkse strijdkrachten (Turks: Türk Silahlı Kuvvetleri, TSK) vormen de militaire organisatie van de Republiek Turkije. De krijgsmacht bestaat uit vijf onderdelen:

Turkse strijdkrachten
Turk silahlı kuvvetleri
Land Turkije
Oprichting3 mei 1920[1]
Slagkracht
Troepensterkte*Totaal: 773 000
landmacht: 402 000
gendarme: 250 000
luchtmacht: 65 000
marine: 56 000[2]
Aantal reserve*397 000[2]
Minimumleeftijd20
Aantal tanks*4 205
Aantal vliegtuigen*2 179 en 154 UAV's
Aantal helikopters*570
Aantal schepen*254
Uitgaven
Jaarbudget*€ 16 miljard (2016)[3]
Procent van bbp*2,2% (2016)
(*) Gegevens voor 2016
Turkse troepen tijdens de NAVO-oefening Destined Glory 2005 (Loyal Midas) op Sardinië, Italië, 7 oktober 7 2005
S-353 TCG Preveze, een onderzeeboot van de Turkse marine, tijdens de NAVO-oefening Sorbet Royal 2005 in de Golf van Tarente, 24 juni 2005
Een Turkse F-16C vliegt een combat air patrol-missie om de superioriteit in de lucht te handhaven en de geallieerde en burgerlijke vliegtuigen te beschermen tijdens NAVO's operatie Allied Force in 1999
Turkse infanterie

In vredestijd vallen de gendarmerie en de kustwacht onder het Ministerie van Binnenlandse Zaken. In oorlogstijd worden ze onder het bevel van de landmacht respectievelijk de marine geplaatst.

Geschiedenis

Het moderne Turkse leger heeft zijn basis in de restanten van Ottomaanse divisies (korps I, III, XII, XIII, XIV, XV, XVII, XX en XXV) na de Wapenstilstand van Mudros aan het einde van de Eerste Wereldoorlog. Naar aanleiding van de voor de Ottomanen bijzonder ongunstige voorwaarden die gesteld werden bij de Vrede van Sèvres kwam de bevolking van Anatolië, aangevoerd door Mustafa Kemal Atatürk en zijn mannen, in opstand. Op 8 november 1920 besloot de Grote Nationale Vergadering om een vast leger (Düzenli Ordu) op te richten in plaats van ongeregelde troepen (Kuva-yi Milliye, Kuva-yi Seyyare, enzovoorts). Het leger van Atatürk won in 1922 de Turkse Onafhankelijkheidsoorlog. Sinds de oprichting van de Republiek Turkije heeft het Turkse leger drie gereorganiseerde inspectiediensten (Ordu müfettişliği), de 1e, 2e en 3e legerinspectie.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het Turkse leger gemobiliseerd met meer dan 2 miljoen manschappen. Het commando van het Turkse leger (Kara Kuvvetleri Komtanlığı) werd opgericht op 1 juli 1949 en Nuri Yamut werd aangesteld als de eerste commandant van de Turkse strijdkrachten.

Landmacht

De Turkse landmacht bezet nog steeds de belangrijkste plaats binnen de krijgsmacht. Met 773.000 actieve militairen heeft Turkije een van de grootste permanente legers in de wereld en het op één na grootste leger van de NAVO. Samen met de twee andere gewapende diensten heeft het vaak ingegrepen in de Turkse politiek. Het is gebruikelijk dat de chef van de Turkse generale staf voorafgaand aan zijn benoeming langere tijd officier bij de Turkse strijdkrachten is geweest. De huidige chef-staf van de Turkse strijdkrachten is generaal Necdet Özel. Een doelstelling van het Turkse leger is nieuwe soorten militaire uitrusting op eigen bodem te produceren om zo in toenemende mate zelfvoorzienend te worden in militaire technologie.

De Koreaanse Oorlog

Turkije nam als lidstaat van de Verenigde Naties deel aan de Koreaanse Oorlog en stuurde een troepenmacht van 5090 man, de Turkse Brigade, naar Zuid-Korea. De Brigade verloor meer dan 900 militairen in de strijd. Daarop werd Turkije op 18 februari 1952 lid van de NAVO.[4] De Koreaanse regering schonk een herdenkingsstandbeeld voor de Turkse soldaten die in Korea zijn gestorven.

Cyprus

Het Turkse leger onderhoudt een grote macht in Noord-Cyprus. De Republiek Cyprus en de internationale gemeenschap beschouwen het als een illegale bezettingsmacht, en haar aanwezigheid is veroordeeld in verschillende resoluties van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties.

Op 20 juli 1974 lanceerden de Turkse strijdkrachten een amfibische en luchtlandingsoperatie, Operatie Atilla, in Cyprus. Dat was een antwoord op de Cypriotische staatsgreep uitgevoerd door de EOKA-B en de Cypriotische Nationale Garde tegen president Makarios III, met de bedoeling van een aansluiting van Cyprus bij Griekenland. De Griekse militaire interventie lokte een reactie van het Turkse leger uit, die het noordelijke deel van het eiland onder zijn controle nam. Turkije stelde daar een regionaal bestuur voor de Turks-Cyprioten in. De Turkse interventie kwam na decennialang intercommunaal geweld (1963–1974) tussen de Griekse en Turkse bewoners van het eiland, die voortkwam uit de crisis van 1963. Turkije beriep zich op zijn rol als waarborger volgens het Waarborgsverdrag (1960) om zijn militaire interventie te rechtvaardigen.[5]

De Turkse troepen landden in twee golven op Cyprus en stelden 37% van het eiland in het noordoosten veilig voor de Turkse Cyprioten, die voor de interventie verspreid in kleine enclaves over het hele eiland leefden.[6][7][8]

Het conflict blijft de relatie van Turkije met de Europese Unie overschaduwen. In 2004 stelde Kofi Annan, secretaris-generaal van de Verenigde Naties, een plan op voor het conflict. In een referendum werd het voorstel van Annan echter met 76% tegen-stemmen van de Grieks-Cyprioten verworpen, terwijl 65% van de Turks-Cyprioten het VN-voorstel hadden aanvaard.

Luchtmacht

De Turkse luchtmacht nam deel aan de NAVO-operaties in ex-Joegoslavië tijdens de operatie Deliberate Force van 1995 en in 1999 aan de operatie Allied Force. Het participeerde later in de VN-vredesmissies in Bosnië en Herzegovina. Turkije zette toen twee eskadrons in (één fighter wing in Ghedi en na 2000 ook een in Aviano).[9] In 2006 werden vier Turkse F-16-gevechtsvliegtuigen gebruikt voor de NAVO-operatie Baltic Air Policing.

Marine

De Turkse marine heeft eenheden bestaande uit mariniers en speciale operatiekrachten. De Amfibische Mariniers Brigade (Amfibi Deniz Piyade Tugayı) is gelegerd in Foça bij İzmir, bestaat uit 4.500 man, drie amfibische bataljons, een MBT-tankbataljon, een artilleriebataljon, een ondersteuningsbataljon en andere eenheden.[10] De Sualtı Taarruz (SAT - onderwateraanval) is toegespitst op missies zoals het inwinnen van militaire inlichtingen, amfibische aanvallen, contra-terrorisme en VIP-bescherming, terwijl de Sualtı Savunma (SAS - onderwaterverdediging) zich richt op kustbeveiligingsoperaties (zoals mijnruiming), het saboteren van vijandelijkse schepen en bewapende onderwateroperaties.[10]

Afbeeldingen
  • Door Turkije zelf geproduceerde T-129 gevechtshelikopter
  • F-35 Lightning[11]
  • De Otokar Cobra, een door Turkije zelf ontworpen gepantserd voertuig
  • F-245 TCG Oruç Reis, een Barbaros klasse (MEKO 200 TN Track II-A) frigate, vertrekt uit Portsmouth marinebasis in Engeland, 2009.
  • Turkse SAT-commando's aan boord van USS Nassau (LHA 4), klaar voor een interventie op de Atlantische Oceaan (2007).

Zie ook
Zie de categorie Turkse strijdkrachten van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.