The Howling (film)

De film is een bewerking van de roman The Howling uit 1977, geschreven door Gary Brandner. Het eerste scenario voor de film werd geschreven door Jack Conrad en Terence H. Winkless, maar Joe Dante vond dit scenario niet geschikt. Daarom huurde hij John Sayles om het scenario geheel te herschrijven. De twee werkten eerder al samen aan de film Piranha uit 1978. Sayles herschreef het scenario met dezelfde satirische ondertoon als de film Piranha. Zijn uiteindelijke scenario leek in vrijwel niets meer op het boek van Brandner.

De humoristische ondertoon van de film werd versterkt door de acteurs, die dikwijls al eerder in soortgelijke films hadden gespeeld.

The Howling was ook noemenswaardig vanwege de special effects, die als zeer overtuigen werden ervaren. De transformatiescènes van mens naar weerwolf werden verzorgd door Rob Bottin, die ook had meegewerkt aan Piranha. Rick Baker was oorspronkelijk verantwoordelijk voor de special effects, maar verliet de productie om mee te werken aan An American Werewolf in London.[1]

Vanwege hun werk aan The Howling, kregen Dante en producer Michael Finnell de kans om de film Gremlins te maken.

Regisseur Joe Dante heeft in de film veel referenties naar andere werken in de film gestopt, waaronder veel naar wolven (de Grote Boze Wolf van Walt Disney wordt gezien op een tv, Sheriff Newfield eet in een bepaalde sceet in een bepaalde scène Wolf Brand Chili, men ziet in de film een kopie van Allen Ginsberg boek Howl appears, en er wordt gesproken over dj Wolfman Jack).

Veel van de personages in de film zijn vernoemd naar regisseurs van horrorfilms, met name regisseurs van andere weerwolffilms: George Waggner (The Wolf Man (1941)), R. William Neill (Frankenstein Meets the Wolf Man (1943)), Terence Fisher (The Curse of the Werewolf (1960)), Freddie Francis (Legend of the Werewolf (1975)), Erle Kenton (House of Dracula (1945), Sam Newfield (The Mad Monster (1942)), Charles Barton (Abbott and Costello Meet Frankenstein (1948)), Jacinto Molina (La Marca del Hombre Lobo (1968)) en Lew Landers (The Return of the Vampire (1944)).

De film bevat cameo’s van scenarioschrijver John Sayles, Dante's voormalige producer Roger Corman en Forrest J. Ackerman.[2]

De reacties van critici op The Howling varieerden. Roger Ebert omschreef de film als "Silliest film seen in some time..."[3] Leonard Maltin was meer te spreken over de film, en refereerde er ook naar in zijn boek 2002 Movie & Video Guide.[4]

• In de roman heet Karen White Karyn Beatty. Haar echtgenoot heet in de roman Roy Beatty in plaats van Bill Neill in the film. In het boek werken ze geen van beide voor de televisie.
• De roman speelt zich af in Drago, een bergdorpje in Californië. De film speelt zich af in de "kolonie", een kuuroord.
• In de roman wordt Karyn verkracht in haar appartement. In de film kan de politie dit voorkomen.
• Karyns aanvaller is in de roman een man genaamd Max Quist, die geen banden heeft met het dorpje Drago of de weerwolven die er wonen. In de film is zijn naam Eddie Quist, en is hij zelf een van de weerwolven.
• Marsha Quist heet in de roman Marcia Lura. In het boek is ze gen familie van Max Quist.
• In de roman brengen Karyn en Roy een hond mee naar het dorp, die later vermoord wordt. In de film zijn honden niet toegestaan in de Kolonie.
• De weerwolven in de film zijn antropomorfe wezens. In de roman zien ze eruit als normale wolven.
• In de roman is Chris Halloran, Roys beste vriend. In de film is hij de vriend van Karens vriendin.
• In de roman ontsnapt Karyn ongedeerd uit Drago. In de film wordt ze gebeten door een weerwolf, en veranderd zo zelf in een.

The Howling kreeg in totaal zes vervolgen:

• Howling II: Your Sister is a Werewolf alias. Howling II: Stirba - Werewolf Bitch (een direct vervolg).
• Howling III: The Marsupials
• Howling IV: The Original Nightmare (een tweede verfilming van Brandner’s roman)
• Howling V: The Rebirth
• Howling VI: The Freaks
• Howling VII: New Moon Rising alias. Howling VII: Mystery Woman.