Tennessee walking horse

Het paardenras is meer dan honderd jaar geleden ontstaan in midden Tennessee. De vroegere bewoners in deze regio die oorspronkelijk uit Virginia, North Carolina en andere omliggende staten kwamen, brachten Amerikaanse dravers, morgans, Engelse volbloeds, en Canadese- en Narragansett Pacers met zich mee. Door de voordelen van deze rassen te combineren ontstond de basis voor de Tennessee Walker, die zijn eigen specifieke eigenschappen ontwikkelde.

De Walker heeft een sierlijke hals, een redelijk korte rug, een schuine schouder, slanke maar sterke benen en harde hoeven. Het hoofd van de Walker is knap met heldere ogen, prominente neusgaten en goed gevormde oren. De manen en staart worden doorgaans lang gelaten.

Zoals bij vele rassen heeft ook bij de Walker een verandering in voorkomen plaatsgevonden. Hoewel het moderne, elegante showtype geliefd is bij vele mensen, koestert een aantal liefhebbers het zwaardere en oorspronkelijke type Walking Horse. Dankzij een aantal eigenzinnige fokkers zijn deze oude bloedlijnen bewaard gebleven en streeft men naar het behoud van dit oorspronkelijke type met zijn intelligente, mensgerichte karakter en veelzijdigheid. Dit type Walker wordt ook wel Heritage Tennessee Walker genoemd, maar is geen erkende fokrichting binnen het stamboek. Zowel het modernere showtype, overigens ook directe afstammeling van de oorspronkelijke Foundation Horses, als de oudere bloedlijnen leveren prettig te rijden recreatiepaarden op, die uitstekend voor buitenritten gebruikt kunnen worden. Beide fokrichtingen hebben hun eigen aanhangers zowel in de Verenigde Staten als in Europa.

De Walker is oorspronkelijk gefokt met als gebruiksdoel het berijden, betuigen en licht werk op de boerderij. Doordeweeks liepen de paarden voor de ploeg, op zaterdag werden ze door de eigenaars onder het zadel gebruikt en op zondag liepen ze voor de koets om het gezin naar de kerk te brengen. Tennessee Walking Horses werden ook zeer populair bij de eigenaren van de zuidelijke katoenplantages, die ze Plantation Walkers noemden. De eigenaren hadden comfortabele paarden nodig waarmee ze de kilometerslange katoenplantagevelden konden inspecteren. De gangen van de Tennessee Walker werden favoriet bij plattelandsdokters die vele uren op een paardenrug doorbrachten. Ook de reizende priesters, die van kerk tot kerk trokken, gaven de voorkeur aan deze snelle en comfortabele paarden. De komst van de auto en tractor maakte rigoureus een einde aan het oorspronkelijke gebruiksdoel van de Walker.

Tegenwoordig is de Tennessee Walker een populair recreatie-, endurance- en wedstrijdpaard in de Verenigde Staten. Zijn zeer mensgerichte karakter, bijzonder comfortabele gangen, uithoudingsvermogen en veelzijdigheid maken hem een ideale partner voor een grote groep ruiters. Ook in Europa neemt de populariteit van dit ras toe, mede dankzij de opkomst van gangenwedstrijden specifiek voor gangenpaarden. Daarnaast kunnen Tennessee Walking Horses ook succesvol in de endurance, mensport of bijvoorbeeld westernsport uitgebracht worden.

Variërend van ca. 1,50 m tot ca. 1,70 m.

Walkers worden omschreven als vriendelijke, mensgerichte en intelligente dieren die graag willen werken en presteren. Daarbij zijn ze vrij gemakkelijk in de omgang. De Tennessee Walking Horse heeft een prettig en zacht karakter en is voorwaarts en werklustig.

Het ras komt in alle kleuren voor waaronder bont maar ook champagne, een kleur die slechts bij weinig rassen wordt toegelaten.

De meest bijzondere eigenschap van de Tennessee Walker is zijn comfortabele gangwerk. Naast de stap en galop (canter) kunnen zij ook in een flat walk en running walk lopen. Deze gangen zijn erfelijk en kunnen niet geleerd worden aan een paard dat ze niet van nature beheerst. De flat walk is een gelijkmatige viertakt gang in een vloeiende beweging, het hoofdschudden gaat ritmisch bij elke stap. Simpel gezegd is deze gang een versnelde stap, vergelijkbaar met snelwandelen, waarbij de achterhand dieper ondertreedt dan bij andere warmbloedrassen. De running walk is een snellere variant van de flat walk. Sommige Walkers flapperen zelfs met hun oren of klikken met hun tanden in hetzelfde ritme mee. De draf wordt soms gezien als de Walker zich vrij kan bewegen, maar is geen veelgebruikte gang bij dit paard.

Tijdens de running walk hebben de paarden een ruime overstap waarbij de achterhoef de afdruk van de voorhoef overtreft. Met snelheden van negen tot veertien kilometer per uur kan een Walker dit tempo een lange tijd volhouden, zonder zichzelf of de ruiter te vermoeien. Tennessee Walkers zijn naast hun galop (canter), ook bekend om hun rockingchair canter, een galop met een langzame, hoog rollende beweging, de 'schommelstoel-galop' dus. Alle gangen van de Tennessee Walker zijn uitermate comfortabel zonder dat de ruiter het lichtrijden hoeft toe te passen.

Het in 1935 opgerichte stamboek, de Tennessee Walking Horse Breeders’ and Exhibitors’ Association® (TWHBEA), had anno 2005 zo’n vierhonderdduizend geregistreerde paarden in haar bestand. Hiermee is de Tennessee Walker het snelst groeiende paardenras in Amerika. Aangezien het stamboek geen officiële rassenstandaard heeft, noch keuringen doorvoert, is de toekomst van het ras aangewezen op de verantwoordelijkheid van de fokkers. Elk veulen uit geregistreerde en bloedgetypeerde dan wel op DNA onderzochte Tennessee Walking Horses zal na deze ouderverificatie in het stamboek ingeschreven worden en kan dan in de fokkerij gebruikt worden.

Ook in Europa wordt er, zij het door een klein aantal stoeterijen en op beperkte schaal, gefokt met de Tennessee Walking Horse. Ook in Europa is daarmee het ras in aantal groeiende. Nederland telt ongeveer zeventig Tennessee Walkers, België ongeveer achttien stuks en dat aantal is stijgende. Duitsland heeft met ongeveer vijfhonderd een relatief groot aantal Walkers. Omringende landen zitten op enkele tientallen Walkers per land. Het Amerikaanse stamboek ondersteunt alle afdelingen en organiseert wedstrijden.

Bij het aanleren van de hoge knieactie, die in de jaren 1950 enorm aan populariteit won, werden vaak wrede methodes gebruikt zoals het gebruiken van zware kettingen en het geven van pijnlijke behandlingen aan hoeven en benen. De zwaarste van deze methoden zijn nu verboden en er ontstonden groeperingen die zich inzetten voor paardvriendelijker manieren van trainen.

• American Saddlebred, een vergelijkbaar rijpaard uit de Verenigde Staten

Stamboek:

• twhbea.com

Organisaties:

• nwha.com
• etwha.de
• ntwha.nl

Portals in Europa:

• twheurope.com
• naturalwalkinghorses.eu