Verschiltoon

Een verschiltoon, ook bekend als Tartini-toon, is het psychoakoestische fenomeen van een (lagere) toon die wordt waargenomen met als frequentie het verschil van de frequenties van twee klinkende tonen. Door de verschiltoon wordt duidelijk of een samenklank objectief rein is, of een kleine afwijking heeft. Bij een egaal klankbed is de verschiltoon in perfecte harmonie met de fysieke tonen.

Voorbeeld: de klinkende tonen A van 440 Hz en E van 660 Hz brengen een verschiltoon van 220 Hz (lage A) voort en de somtoon 1100 Hz (hoge Cis). Dit heet de eerste generatie van som- en verschiltonen. Deze genereren onderling een tweede generatie (440+1100, 660+1100), die aanmerkelijk zachter klinkt, maar in het algemeen nog wel hoorbaar tot de klank van het interval A-E bijdraagt.

Het is een fenomeen dat door de violist en componist Giuseppe Tartini (1692–1770) voor het eerst beschreven en gebruikt werd. Tartini-tonen kunnen worden gehoord als een lage toon, wanneer er twee (relatief hoge) gelijksoortige tonen tegelijk klinken. Tartini-tonen zijn bijvoorbeeld goed hoorbaar wanneer een melodietje in tertsen gespeeld wordt in hogere octaven.

Lange tijd werd verondersteld dat een verschiltoon in het oor ontstond als gevolg van vervorming in het binnenoor. Een experiment waarin de ene toon op het linkeroor en de andere op het rechteroor werd aangeboden met een koptelefoon, toonde de onjuistheid van deze theorie aan. Als de veronderstelling juist zou zijn, moest de toon niet meer te horen zijn; het tegendeel was echter het geval. De toon blijkt door de hersenen geconstrueerd, 'gehoord', te worden vanwege een fenomeen dat bekendstaat als 'ontbrekende grondtoon'. Wanneer de hersenen een aantal tonen tegelijkertijd aangeboden krijgen met frequenties in verhoudingen 3:4:5 - de harmonischen van de ontbrekende grondtoon "1" - , maken de hersenen deze toon erbij.