Giuseppe Tartini
Giuseppe Alessandro Ferruccio Tartini (Pirano, 8 april 1692 - Padua, 26 februari 1770) was een Italiaanse componist, muziekpedagoog en violist. Hij was de zoon, het vierde kind, van Giovanni Antonio Tartini en zijn echtgenote Caterina Zangrandi. Tartini was een in heel Europa gevierd vioolvirtuoos en de oprichter van de zogenoemde Paduaanse school. Als violist lag hij aan de basis van de moderne strijkstoktechniek en was hij mogelijk de eerste die de combinatietoon ontdekte. Hij hoort met Antonio Vivaldi tot de belangrijkste vertegenwoordigers van het vioolconcert.
Levensloop
Jeugd en opleiding
Tartini kreeg zijn eerste muzieklessen van geestelijken in zijn geboortestad, maar hij studeerde vanaf 1708 rechten aan de Universiteit van Padua in Padua, waar hij ook een reputatie als vaardig schermer opbouwde. In het geheim huwde hij op 29 juli 1710 met een jongere vioolleerlinge, Elisabetta Premazore. Dat leverde hem een aanklacht van de aartsbisschop van Padua op. Hij moest vluchten en werd opgenomen in het Minorietenklooster in Assisi. Hier vervolmaakte hij zijn virtuositeit op de viool en studeerde hij muziektheorie, tot hem door de aartsbisschop genade werd verleend. Toen hij in 1716 in Venetië Francesco Maria Veracini op de viool gehoord had, trok hij zich opnieuw in Ancona terug, om zijn vioolspel verder te verbeteren.
Virtuoos
In 1721 werd Tartini als eerste violist aan de Basiliek di Sant'Anonio in Padua benoemd tot Maestro van de kapel. In hetzelfde jaar richtte hij een vioolschool op, waar leerlingen uit geheel Europa onderricht kregen, onder wie de Nederlander Pieter Hellendaal. Tijdens deze functie, die hij tot 1765 vervulde, had de gevierde virtuoos talrijke engagementen in meerdere Italiaanse steden, maar ook in het buitenland. Tussen 1723 en 1726 leefde hij als kamermusicus van Graaf Kinsky in Praag.
«Maestro delle nazioni»
Tartini had ten minste zeventig buitengewone leerlingen uit verschillende landen, wat hem de benoeming als «Maestro delle nazioni» ("Leraar van de naties") opleverde. Tot zijn beste leerlingen behoorden naast Pieter Hellendaal ook Pietro Nardini, Gaetano Pugnani, André-Noël Pagin en Johann Gottlieb Graun.
Combinatietonen
Het fenomeen van de combinatietonen of ook tartini-tonen had Tartini al in het jaar 1714 ontdekt, maar eerst in 1754 vond hij de tijd om het op papier te zetten. In zijn Trattato di musica bespreekt hij al de hypothetische ondertoonreeks, die later door Hugo Riemann verder werd uitgewerkt.
Orkestwerken
Tartini schreef rond 200 vioolconcerten. Meerdere werken bestaan uitsluitend als manuscript. In zijn reeks van opus 1 en opus 2 valt het virtuoze solospel op. In de latere concerten - na 1740 - treedt de virtuositeit terug ten gunste van de subjectieve gevoelsuitdrukking.
Kamermuziek
Tartini kreeg bekendheid met zijn La Sonata del Diavolo in g klein, bijgenaamd Duivelstriller, gebaseerd op de legende dat de duivel deze de componist 's nachts in het oor deed klinken.
Composities
Werken voor orkest
Symfonieën
- Symfonie in A groot, voor strijkorkest
- Symfonie in D groot, voor strijkorkest
- Sinfonia pastorale in D groot, voor strijkorkest
Soloconcerten met orkest
Andere werken voor orkest
- Concerto grosso Nr. 3 in C-groot (naar Meneghini op. 1 Nr. 3)
- Concerto grosso Nr. 5 in e-klein (naar Meneghini op. 1 Nr. 5)
- Sonata a quatre in G groot, voor strijkorkest
Missen en gewijde muziek
Kamermuziek
Publicaties
- Giuseppe Tartini: Trattato di musica secondo la vera scienza dell'armonia. Padua: G. Manfré, 1754
- Giuseppe Tartini: De' Principj dell'armonia musicale contenuta nel diatonico genere. Dissertazione. Padua 1767
- Giuseppe Tartini: Traité des Agréments de la Musique, postuum gepubliceerd in Parijs, 1771
- Giuseppe Tartini: Trattato delle Appoggiatur, 1771
- Giuseppe Tartini: Delle Ragioni e delle Proporzioni (het manuscript is verloren gegaan)
- Al in zijn leeftijden werden vele van zijn werken gedrukt en gepubliceerd van Michel-Charles Le Cène in Amsterdam, maar ook bij John Walsh in Londen en bij Le Clerc in Parijs.
Bibliografie
- Hermann Mendel: Musikalisches Conversations-Lexikon, X, Berlin, 1878
- Fangazo: Orazione delle lodi di Giuseppe Tartini, Padua, 1770
- Filippo Ugoni: Giuseppe Tartini, sua vita, Brescia, 1802
Externe links
- (en) Tartini (Homepage)[dode link]
- (en) Biografie
- (en) Biografie
- Bladmuziek van Tartini op de website van het International Music Score Library Project
Zie de categorie Giuseppe Tartini van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp. |