Tangerine Dream

De band ontstond in Berlijn, toen Edgar Froese in 1967 een aantal musici om zich heen verzamelde: Charlie Prince (zang), Volker Hombach (saxofoon, dwarsfluit en viool), Lanse Hapshash (slagwerk) en Kurt Herkenberg (basgitaar). Froese was destijds beoogd gitarist van de band. De bron van de naam van de band is in al die jaren niet opgehelderd; er zijn drie verklaringen:

• Het lied Lucy in the Sky with Diamonds van The Beatles, daarin wordt gewag gemaakt van Tangerine Trees, wellicht verkeerd geïnterpreteerd als Tangerine Dream;
• Het lied Lady Greengrass van The Ones, dat de zinsnede bevat: The lady lifts her dress and floats to dreamland…the trees turn tangerine;
• Het album Tangerine Dream van de Britse band Kaleidoscope.

De band schopte het in 1968 tot een voorprogramma van Frank Zappa, destijds al een fenomeen. Dat kon echter niet verhinderen dat de band uiteen viel in maart 1969. Herkenberg ging musiceren in Curly Curve met Heiner Pudelko (later Interzone) en Alex Conti (later Lake). Froese speelde even verder als studiomuzikant en kwam in aanraking met Steve Jolliffe, veel later zou hij als vast lid opduiken van TD. Froese speelde ook met Nik Potter, de latere man in Hawkwind. In deze periode maakte Froese ook kennis met drummer Klaus Schulze.

Een tweede versie ontstond niet veel later als Froese en Schulze Conrad Schnitzler in de gelederen opnemen, Tangerine Dream ging toen echt van start. Het in oktober opgenomen album Electronic meditation werd in juni 1970 op de markt gebracht door het platenlabel Ohr, dat later failliet ging. Er zouden nog drie albums bij dat label volgen. Het label had als logo een roze oor, vandaar dat de periode, die gelijkliep met de stijlontwikkeling van de band, aangeduid wordt als The Pink Years. In datzelfde jaar viel de band opnieuw uiteen. Schnitzler gaat verder solo en Schulze startte Ash Ra Tempel met Manuel Göttsching. De derde versie van TD kwam tot stand doordat Christopher Franke uit Agitation Free overstapte en Steve Schroyder de band kwam versterken. Het eerste wapenfeit van die combinatie was de single Ultima Thule, dat in de loop der jaren 70 een verzamelaarsobject werd, toen TD doorbrak en Ohr failliet was.

In 1971 was het exit Schroyder, die later wel even terug zou komen. Schroyder belandde later in de trancescene. Peter Baumann uit amateurbandje "Burning Touch" kwam hem vervangen. De combinatie Froese, Franke en Baumann begon met Zeit aan een succesvolle periode in het leven van TD. De afsluiting van The Pink Years vond plaats met de opnamen van Green desert, dat echter pas veel later zou worden uitgegeven. TD begon op te vallen, ook in Engeland waar inmiddels John Peel bezig was met zijn radioprogramma waarin (voor die tijd) alternatieve muziek werd gedraaid. Richard Branson van Virgin Records kwam in contact met de band en bood ze een contract aan. Ohr bleek te plaatselijk te werken en TD wilde de wereld in trekken. Wellicht speelde ook het succes van Mike Oldfields Tubular Bells een rol bij de overstap. De albums uit de vroege "The Pink Years"-periode speelden een belangrijke rol in de krautrock. The Virgin Years braken aan voor TD.

The Virgin Years zouden een andere stijl laten horen, die ook uitmondde in een diversicatie binnen de elektronische muziek, de stroming New Age muziek begon op te komen, maar ook invloeden van de klassieke muziekstroming minimal music werden opgenomen. The Virgin Years begonnen eigenlijk met een album dat pas in 1986 werd uitgebracht. Green desert werd opgenomen door Franke en Froese in een van de periodes dat Baumann afwezig was. Het album bevatte de overstap tussen de muzikale stijl tussen The Early Years en The Virgin Years. Op 16 juni 1974 ging TD voor het eerste optreden in het Verenigd Koninkrijk, daarop volgde een tournee van drie weken. De concerten bestonden voor het overgrote deel uit improvisaties. Phaedra en Rubycon werden (relatief) groot successen en wellicht het grootste succes van de band in die tijd. Op die albums ontwikkelde TD zich steeds meer binnen de stroming Berlijnse School voor elektronische muziek, samen met solist Klaus Schulze. Ook in de lente van 1975 was Baumann weer elders, Michael Hoenig (voorheen Agitation Free) viel voor een korte periode voor hem in; opnamen gedurende die tijd zijn er niet, behalve in de boxen met Bootlegs. Stratosfear bracht niet alleen een Europese tournee met zich mee van 31 optredens; ook de Verenigde Staten kwamen aan de beurt met 16 concerten begin 1977.

In diezelfde periode beginnen de eerste opdrachten voor filmmuziek binnen te komen; een eerste resultaat is Sorceror. Er zouden er nog vele volgen. Baumann vertrok vanwege zijn financiële problemen en muzikale meningsverschillen. Hij startte zijn eigen platenlabel Private Music en bracht enkele niet succesvolle soloalbums uit. Opvolger was Steve Jolliffe, die bij Cyclone weer een zangstem in de band bracht, al was het van korte duur. Ook Klaus Krüger kwam in de band. De fans hielden niet van het gezang en na een album was het alweer exit Jolliffe. Krüger werd gevraagd door Iggy Pop zodat na Force Majeure TD weer op zoek moest naar een derde man; het werd Johannes Schmoelling. Succes volgde weer, zelfs in de DDR waar ze mochten optreden. TD is dan ook te horen in de moederpolitieserie in Duitsland: Tatort; van hun bijdrage verscheen de single Das Mädchen auf der Treppe.

The Virgin Years komen tot een eind als het platenlabel onvoldoende geld ter beschikking stelt voor de opnamen van Hyperborea. The Blue Years gaan beginnen.

Met livealbum Poland braken "The Blue Years aan". The Blue Years een verwijzing naar het blauwe imprint van Jive Records, hun toenmalige platenlabel. TD is gedurende die jaren populair als schrijvers van filmmuziek. Naast de reguliere uitgaven verschenen nogal wat soundtracks. Ook verscheen er een soundtrack die niet op naam van de band werd uitgegeven, maar wel muziek van TD bevatte: Risky business. Voor het eerst verscheen de naam Jerome Froese op een album. Tegelijkertijd vertrok Johannes Schmoelling, die werd opgevolgd door Paul Haslinger. Na het concert te Berlijn waarvan de opnamen verschenen op Livemiles vertrok Franke, die bijna vanaf het begin de muzikale partner van Froese was geweest. Een tijdelijk vervanger werd gevonden in Ralf Wadephul. Hij zou de tour van 1988 meespelen en daarna weer vertrekken. Na Livemiles ging TD over naar Private Music, het platenlabel van Ex-lid Peter Baumann. De album die daar uitgebracht werden vallen onder "The Melrose Years".

Na Virgin kwamen nog een aantal perioden met stijlwisselingen in het leven van de band, die meer dan 80 albums op haar naam heeft staan en ongeveer net zoveel personeelswisselingen.

Huidige bezetting:

1. Thorsten Quaeschning, synthesizer en piano (2005-heden)
2. Hoshiko Yamane, viool en cello (2011-heden)
3. Ulrich Schnauss, synthesizer (2014-heden)

Voormalige leden (vetgedrukt is de samenstelling bij oprichting):

1. Edgar Froese, gitaar en later synthesizer (1967-2015)
2. Lanse Hapshash, slagwerk (1967-1968)
3. Kurt Herkenberg, basgitaar (1967-1968)
4. Volker Hombach, viool (1967-1968)
5. Charlie Prince, zang (1967-1968)
6. Klaus Schulze, slagwerk (1969-1970)
7. Conrad Schnitzler, synthesizer (1969-1971)
8. Christoph Franke, synthesizer (1971-1987)
9. Steve Schroyder, synthesizer (1971)
10. Peter Baumann, synthesizer (1971-1977)
11. Johannes Schmoelling, synthesizer (1980-1986)
12. Paul Haslinger, synthesizer (1986-1990)
13. Ralf Wadephul, synthesizer (1988)
14. Jerome Froese, synthesizer, gitaar, slagwerk (1990-2006)

• De officiële website van Tangerine Dream