Sylvester Stadler

Stadler rechtvaardigde de handelswijze van zijn voormalig regiment in Oradour-sur-Glane, in een verklaring na de oorlog tijdens zijn hoorzitting voor een officier van justitie met betrekking tot het bloedbad van Oradour-sur-Glane, dat hij op de ochtend van de 10e juni 1944 over informatie beschikte dat er een partizanenstaf in Oradour was en dat voor de middag een openbare verbranding van de ontvoerde Sturmbannführer Helmut Kämpfe gepland was.

Verder beweerde Stadler dat hij op de ochtend van 9 juni zijn ordonnansofficier Gerlach opdracht gegeven had om voor delen van het regiment in Nieul onderdak te zoeken. Gerlach zou tijdens de route naar Nieul door partizanen overvallen zijn en naar Oradour-sur-Glane gebracht zijn. De chauffeur van Gerlach werd vermoord door de partizanen, waarop Gerlach zelf vluchtte en zo Stadler hierover kon berichten.

Latere getuigenissen van overlevenden van het bloedbad, en in het bijzonder van de aangeklaagde zelf tijdens de processen in Bordeaux in 1953 en in Berlijn, weerlegden Stadlers verklaringen snel en eenduidig.

Stadler werkte als afdelingshoofd van een financiële afdeling in Hamburg. En als directeur van een stempelfabriek in Vorhelm. Hij werkte ook als directeur van een wasmachinefabriek. In de najaren van zijn leven werkte hij van 1962 tot 1982 als salesmanager bij Ingelfinger Konserven. Stadler overleed op 23 augustus 1995 in Königsbrunn.

Stadler trouwde op 28 november 1936 met Elise Folger. Het echtpaar kreeg twee kinderen[1].

• SS-Brigadeführer en Generalmajor in de Waffen-SS: 4 april 1945[1][11]
• SS-Oberführer: 1 augustus 1944[1][5][11]
• SS-Standartenführer: 30 januari 1944[12][1]
• SS-Obersturmbannführer: 20 april 1943[12][1]
• SS-Sturmbannführer: 1 september 1942[1][11]
• SS-Hauptsturmführer: 30 juni 1939[1][11]
• SS-Obersturmführer: 12 september 1937[1]
• SS-Untersturmführer: 20 april 1936[13][1]
• SS-Standartenoberjunker: 20 februari 1936[1]
• SS-Standartenjunker: 20 januari 1936[1]
• SS-Scharführer: 20 april 1935[1]
• SS-Unterscharführer: 20 mei 1934[1]
• SS-Mann: 3 januari 1934[1]
• SS-Anwärter: 2 mei 1933[1]

• NSDAP-nr.: 4 159 018[13] (lid geworden 2 mei 1937)[1]
• SS-nr.: 139 495[13] (lid geworden 2 mei 1933)[1]

Selectie:

• Ridderkruis van het IJzeren Kruis (nr.1676) op 6 april 1943 als SS-Sturmbannführer en commandant van het II.Bataillon / SS-Pz.Gren.Rgt. "Der Führer" / I.SS-Pz.Korps / Heeresgruppe Süd[9][12][2][5][11][14]
• Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof (nr.303) op 16 september 1943 als SS-Obersturmbannführer en commandant van het SS-Panzer-Grenadier-Regiment "Der Führer" / SS-Pz.Gren.Div. "Das Reich"[9][2]
  (bijzonderheid: onmiddellijk uitreiking)[5][11][14]
• Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof en Zwaarden (nr.152) op 6 mei 1945 als SS-Oberführer en commandant van de 9.SS-Panzer-Division "Hohenstaufen"
  (Bijzonderheid: "Stadler beweerde dat Sepp Dietrich hem op 22 maart 1945 voordragen had, hoewel de SS Division Hohenstaufen niet ondergeschikt was aan het 6. Panzerarmee."[15])[5][11]
  (Volgens diverse literatuur is deze verlening rechtsongeldig. Nummering is op basis van de verleningsdatum. Bevestiging is op basis van een verklaring onder ede door Generaloberst der Waffen-SS Sepp Dietrich aan de Ordensgemeinschaft der Ritterkreuzträger[2].)[16]
• IJzeren Kruis 1939, 1e Klasse[12] (26 juni 1940)[5] en 2e Klasse[12] (25 september 1939)[5][1]
• SS-Ehrenring[2][1][5]op 20 april 1937[2]
• Ehrendegen des Reichsführers-SS[13][1][5]
• Sonderabzeichen für das Niederkämpfen von Panzerkampfwagen durch Einzelkämpfer in zilver[1]
• Nahkampfspange
  • goud op 12 december 1943[9][1][2][5][14]
  • Zilver (onbekend)[14]
  • Brons (niet toegekend)[14]
• Hij werd tweemaal genoemd in het Wehrmachtsbericht. Dat gebeurde op:
• 16 juli 1944[1][2]

• Lijst van SS-leiding in de generaalsrang