Steenkoolmijn van Beringen

Zes proefboringen in 1902 en 1903 in de dorpen Beverlo, Beringen, Koersel en Paal bevestigden de aanwezigheid van steenkool.

Op 26 november 1906 werd een concessie verleend voor een gebied dat oorspronkelijk 4950 hectare groot was (Beeringen-Coursel) en in 1954 werd uitgebreid tot 5271 hectare. Vanaf 1959 werd ook steenkool gedolven uit de naburige concessie Oostham-Kwaadmechelen.

De uitbatingsmaatschappij Société anonyme Charbonnages de Beeringen werd in 1907 opgericht.

De afdieping van de mijnschachten startte in 1907 maar werd onderbroken tijdens de Eerste Wereldoorlog. Vanaf 1922 werd steenkool boven gehaald van de ondergrondse verdiepingen op 727, 789 en 850 m diepte. In 1948 bereikte de tewerkstelling haar maximum met 6796 mijnwerkers. Het beste productiejaar was 1956 met 886.000 ton. In totaal bedroeg de productie 79.332.200 ton.

Op 28 oktober 1989 werd de mijn gesloten. Slechts een klein deel van de steenkolenlagen werd ontgonnen. Op haar terreinen werd het Vlaams Mijnmuseum ingericht. In augustus 2009 werd bekend dat de steenkoolmijn een nieuwe bestemming krijgt, met respect voor de gebouwen en de machines. Het gaat om B-mine, een project met winkels, woningen en horecazaken waarin 172 miljoen euro wordt geïnvesteerd. In augustus 2010 maakte Vlaams minister Geert Bourgeois 1,4 miljoen euro vrij voor de restauratie van de kolenwasserij.[1]

Begin november 2011 raakte bekend dat er ongeveer 1,5 miljoen euro vrijkomt voor de restauratie van vier sinds 1993 beschermde koeltorens op de mijnsite. Deze werden gebouwd in de jaren 1923, 1926, 1942 en 1952 en dienden om het water van de elektriciteitscentrale af te koelen voor hergebruik. Het gebied van de mijnsite werd in de jaren 2010 gerenoveerd als be-MINE.

• 
  De schachtbokken
• 
  De laatste opgehaalde wagen
• 
• 
  De kolenwasserij
• 
  De steenkoolmijn van Beringen
• 
  De centrale burelen van Beringen mijn met op de achtergrond de kolenwasserij