Station Vlotho

Op een enkeling na, waren in 1845 de meesten ondernemers in Vlotho voor een eigen treinstation aan de Köln-Mindener Eisenbahn-Gesellschaft. Al eeuwenlang was de haven van Vlotho aan de Wezer een belangrijk handelscentrum voor het Ravensberger Land en het vorstendom Lippe, ook voor goederenverkeer van en naar Bremen en Thüringen. De angst voor economische schade nam af door de veranderingen die al plaatsvonden en de opkomende veranderingen van de infrastructuur (naar wegen en paden, tevens de ontwikkelingen van het spoor). Niet lang daarna, Vlotho ondersteunde het idee voor een directe verbinding van Minden via Vlotho naar Paderborn.[5] Hierdoor zou Vlotho een belangrijk overslagpunt blijven voor het noorden van Lippe, welke tot die tijd werd bediend door paard en wagen. De lijn die uiteindelijk gebouwd werd kreeg de naam lijn Löhne - Vienenburg. Voor de bouw van de lijn tussen Löhne en Hameln werden migranten ingezet, in Vlotho waren dat voornamelijk Polen.[6]

De werkzaamheden in Vlotho begonnen in 1872 met de sloop van twaalf huizen langs de straat Langen Straße. Veel inwoners waren bang dat ze daglicht en lucht zouden verliezen door de hoge spoordijk. Tijdens de bouw van het vrachtdepot werd een woning gesloopt door een aardverschuiving in 1874. Op 30 juni 1875 werd de lijn Löhne - Hameln officieel geopend met de eerste reizigerstrein. Onder de eregasten waren geen elite uit Vlotho, omdat men deze vergeten was uit te nodigen.[7]

De nieuwe spoorlijn sloot het gat tussen de spoorlijn Elze - Goslar (geopend in 1853) en de spoorlijn Löhne - Osnabrück (geopend in 1855) en hierdoor was de lijn al een belangrijke verbinding voor het oost-westverkeer.[7] Station Vlotho had in die tijd een entreegebouw en een kleine goederenloods. Rijwegbeveiliging werd geïnstalleerd op de lijn in 1907. De spoorlijn werd verdubbeld tussen 1908 en 1911. Het stationsgebouw werd met een oppervlakte van 800 m² in 1909 uitgebreid. In 1934 waren er aanpassingen op het terrein welke werd gebruikt als appartementen voor spoorwegmedewerkers. In hetzelfde jaar werden er sanitaire voorzieningen geplaatst in het gebouw, deze werden bereikbaar gemaakt vanaf het stationsplein met een buitentrap in 1968.

De goederenloods werd in 1923 uitgebreid. In de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog werd de spoorbrug over de Wezer aangevallen door geallieerde bommenwerpers, maar de brug was nog steeds berijdbaar. Op 3 april 1945, toen een pantser divisie tegen de Amerikaanse troepen aan het vechten was in het gebied dan nu Exter heet, probeerde Duitse soldaten de spoorbrug op te blazen. Dit lukte deels, in tegenstelling tot een andere spoorbrug verderop. Tijdens de wederopbouw, spoorlijn tussen de stations Vlotho en Veltheim werd heropend als een enkelsporige lijn in 1946.

Hoewel het station dicht bij de haven ligt, had het geen directe verbinding. Kort na de Eerste Wereldoorlog werd een aparte spoorlijn gebouwd langs het terrein van de voormalige suikerfabriek Tintelnot. Het einde van de Herforder Kleinbahn, welke Vlotho en Wallenbrück via Bad Salzuflen en Herford verbond, was gelokaliseerd naast het station van de Deutsche Reichsbahn en de Deutsche Bahn en bestond van 1903 tot 1962.

Sporenplan van het station in de jaren 80

Westaanzicht van het voormalige stationsgebouw met een spandoek van een burgergroep (2013)

Na de oorlog nam het treinverkeer op de lijn Elze - Löhne sterk toe door de sterke economische groei. De nabijgelegen elektriciteitscentrale in Veltheim, welke werd geopend in 1959, kreeg grotendeels van zijn brandstof via het spoor. Er waren directe reizigerstreinen naar Braunschweig, Aken en Mönchengladbach.[7]

De latere groei van het verkeer via de weg was van grote invloed op het treinverkeer. Van een gemiddelde van 55 goederen- en 65 reizigerstreinen die elke dag door Vlotho rijden in 1961, naar een gemiddelde van 3 goederen- en 22 reizigerstreinen in 1992. De drie goederentreinen vervoerde kolen voor de elektriciteitscentrale in Veltheim. Evenzo nam de dagelijkse kaartverkoop van 600 naar 30 af en de bagageafhandeling van 50 naar 5 stuks per dag. Het station werd niet meer winstgevend.[8] Door reorganisatie werd de goederenafhandeling in juni 1975 gestaakt.[9] De goederenloods werd verkocht aan een particulier. Het seinhuis welke het gebied rond het station bediende, brandde in oktober 2011 af en werd gesloopt.

Het voormalige stationsgebouw, welke een monumentale status kreeg in 1988, werd door de Deutsche Bundesbahn in 1992 verkocht aan een particulier. Hij liet het gebouw leeg staan, omdat volgens zijn mening, een plan voor heringebruikname niet kon worden toegepast. In 2007, de stad kocht het zwaar vervallen gebouw van de erfgenamen van de oorspronkelijke eigenaar.[8] Het stationsgebouw bleef nog steeds leeg, er werden alleen noodzakelijke reparaties uitgevoerd om verder verval te voorkomen. In de gemeenteraad werd er overwogen om het gebouw van de monumentenlijst te schrappen en daarna te slopen.[8][10] In februari 2013, een groep van bewoners protesteerde tegen de sloop en ondersteunde het gebruik van het gebouw voor de gemeenschap.[11][12]