Spiercontractie
Een spiercontractie is het samentrekken of contraheren van spierweefsel.
De spier kan op verschillende manieren contraheren:
- statische of isometrische contractie waarbij de spier kracht levert zonder beweging. Dit resulteert in een toename van spierkracht, maar enkel in de gewrichtshoek waarin getraind werd. Voor een toename van spierkracht op de hele bewegingsbaan moeten dus verschillende hoeken getraind worden
- dynamische contractie:
- concentrische contractie waarbij de spier kracht levert en de spier verkort
- excentrische contractie waarbij de spier kracht levert, maar ook verlengt
- isokinetische contractie met constante snelheid, enkel met apparatuur mogelijk, niet manueel
- isotone contractie met constante spierspanning
De maximale vrijwillige contractie (MVC) treedt op rond de ideale spierlengte, veelal de rustlengte.
Werking
Een myosinekop steekt uit in de richting van het actinefilament bij skeletspieren (bij glad spierweefsel is dit calmoduline). Er is nog geen actine en myosine gekoppeld. Een spiervezel wordt geactiveerd. Ca2+ (calcium) uit het cytosol komt vrij en bindt zich aan troponine. Hierdoor wordt tropomyosine opzij getrokken en komen er bindingsplaatsen vrij waardoor myosinekoppen aan G-actine kunnen binden. Het myosine-ATP-complex wordt geactiveerd. Myosinekoppen binden zich aan G-actine dat wordt samen actomyosine. Adenosinetrifosfaat (ATP) wordt gehydrolyseerd waarbij energie vrijkomt en de myosinekoppen een knik maken (contractie). De spier wordt korter en daardoor neemt de spierspanning toe. Actomyosinecomplex wordt verbroken dat splitst in actine en myosine. De myosinekoppen klappen terug waardoor de actine en myosine terugkomen in de oorspronkelijke toestand. Ca2+ wordt door het SR opgenomen. Vervolgens komt de spier terug in rust.