Sojoez T-14

Sojoez T-14 werd gelanceerd op 17 september 1985 met een Sojoez draagraket vanaf Tjoeratam op Bajkonoer. De capsule kwam in een baan met een apogeum van 351 km, een perigeum van 337 km en een omlooptijd van 91,4 minuten. De inclinatie bedroeg 51,6° bij een excentriciteit van 0,00104. De volgende dag meerde het ruimtevaartuig aan bij het achterste koppelingsluik van Saljoet 7. De stationsbemanning bestaande uit Vladimir Dzjanibekov en Viktor Savinych wachtte hen op.

De inspectie van de herstelwerkzaamheden nam enige dagen in beslag. Toen dit achter de rug was, begaven Dzjanibekov en Gretsjko zich op 25 september aan boord van de T-13 en namen afscheid. De nieuwere T-14 bleef achter. Nadat het toestel zich losmaakte, keerde het niet onmiddellijk naar de Aarde terug. In plaats daarvan voerde de bemanning enkele naderingsmanoeuvres uit zonder behulp van de stationsradar. T-13 verwijderde zich driemaal enige tientallen kilometers van het station, waarna het schip Saljoet 7 tot op 5 km naderde. Vervolgens geleidde de bemanning hun toestel tot op enkele honderden meters van het station. Op deze wijze deed men ervaring op met het naderen van defecte ruimtevaartuigen en konden de hiermee gepaard gaande manoeuvres worden verfijnd.

Daarna keerde het tweetal naar de Aarde terug en landde probleemloos op 26 september.

Boordwerktuigkundige Georgi Gretsjko gaf Saljoet 7 weer vrij voor gebruik

Daags daarna koos Kosmos 1686 het luchtruim en koppelde aan op 2 oktober. Dit vrachtschip woog twintig ton en was zonder terugkeercapsule uitgevoerd. Hierdoor kon het meer brandstof meevoeren. Het bracht vijf ton voorraden, waarvan drie ton brandstof en een ton wetenschappelijke uitrusting. Volgens Sovjetmedia bevrijdde dit vaartuig de bemanning van de last om Saljoet 7 te besturen. Zij stelden dat Kosmos 1686 testen onderging als multifunctioneel ruimtevaartuig voor vrachtvervoer, de energievoorziening en vluchtcontrole van het station voor zijn rekening nam en diende als productieruimte of onderzoekslaboratorium. Op 30 oktober was de bemanning klaar met het testen van de nieuwe apparatuur, waaronder instrumenten voor materiaalkunde ("Korund", "Magma-F" en "Kristillizator") en spectrometers.

"Kristillizator" had een betere thermische controle tijdens experimenten en nam nauwkeurigere metingen van bewegingen van levende organismen. Voorts beschikte het over een verbeterde gegevensopslag en fijnafstemming. Dit instrument was een gezamenlijk Russisch/Tsjechisch experiment. Een ander instrument, "EFU-Robot" was een verbeterde uitvoering van het "Tavriya" instrument (gebruikt tijdens T-12), waarmee men onderzoek deed naar elektroforese. Een kosmonaut kon dit instrument programmeren, om monsters van gezuiverde substanties te nemen en deze automatisch op te slaan in ampullen via injectiespuiten. De "Skif" voorprogrammeerbare spectrometer betekende technologisch een stap vooruit. Deze kon niet alleen een bepaald gebied in het gewenste kleurbereik fotograferen, maar ook de belichte film direct ontwikkelen en analyseren. Bovendien kon het duidelijk aangeven wat er eventueel fout liep. "Aerosol" onderwierp oplichtende wolken aan een nadere blik. Tevens legde het de samenstelling en optische en spectrale eigenschappen van de dampkring vast.

Op 1 november berichtte Pravda dat Kosmos 1686 in staat bleek om het station een week lang zonder problemen in de juiste positie te houden.

Ogenblikkelijk na de landing vervoerde men Vasjoetin naar het ziekenhuis, waar hij een zes weken durende antibioticakuur onderging (volgens de lezing dat het een urineweginfectie betrof). De Pravda (dus niet de Sovjet artsen) schreef twee dagen na landing dat het in eerste instantie kleine probleem met de tijd verergerde. Op 20 december berichtte de Russische staatstelevisie dat hij drie weken met een zeer hardnekkige infectie kampte, met hoge koorts boven de 40°C. Op 29 december citeerde de Pravda stukjes uit Savinychs dagboek. Die merkte op 25 september (toen Dzjanibekov en Gretsjko terugvlogen) de eerste problemen op en beschreef de opgewonden gemoedstoestand, ernstige slaaptekort en gebrek aan eetlust van zijn commandant. Al spoedig leed hij pijn. Op 28 oktober omschreef hij Vasjoetin als "...gespannen, een bonk zenuwen...". Daarop overreedde Savinych zijn commandant om medisch advies in te winnen. Vasjoetin scheen in eerste instantie op te knappen, maar aantekeningen op 2 november vermeldden dat de commandant in zijn slaapzak bleef om te rusten. Zijn metgezellen stonden er alleen voor. Ten slotte ontving de bemanning op 17 november het bevel om de missie af te breken.

In oktober 1987 reageerde Oleg Gazenko (hoofd van het Sovjetinstituut voor biomedische problemen en gerespecteerd als belangrijkste ruimtevaart-arts) op vragen, dat hij uit privacyoverwegingen afzag van verder commentaar in deze kwestie. Wel maakte hij duidelijk, dat Vasjoetin volledig was hersteld. Feit blijft dat Vasjoetin na zijn eerste missie nooit meer een vlucht maakte.