Slave to the Rhythm (single)

Slave to the Rhythm was volgens journalist (en betrokkene achter de schermen) Paul Morley oorspronkelijk bedoeld voor Frankie Goes to Hollywood, als een opvolger voor hun single Relax,[2] maar werd uiteindelijk aan Grace Jones gegeven. Het nummer vertoont dan ook overeenkomsten met de, destijds ook door Trevor Horn geproduceerde, muziek van Frankie Goes to Hollywood en Yes.[3][4] De sound ervan past, samen met het gelijknamige album, in de rij van standaardproducties van Trevor Horn in de periode 1983-1985, bestaande uit “duizelingwekkende variaties op een stukje muziek door het naast elkaar plaatsen van verschillende muzikale elementen in verschillende combinaties”, in de woorden van muziekrecensent Stewart Mason.[5] Hieronder vallen volgens Mason bijvoorbeeld ook Horn-producties als Relax en Two Tribes van Frankie Goes to Hollywood, alsmede de eerste twee albums van The Art of Noise, alle dus door Horn geproduceerd. Volgens Morley werkte Horn eindeloos aan het nummer, in de hoop dat het een van zijn grootste en succesvolste creaties zou worden. Hoewel de top van de hitparades niet werd bereikt, is het toch een favoriet geworden onder de fans van zowel Grace Jones als Trevor Horn.

De videoclip van Slave to the Rhythm werd geregisseerd door de Franse kunstenaar Jean Paul Goude,[6] indertijd de ongehuwde partner van Grace Jones. De video begint met een voice-over van acteur Ian McShane, die enkele regels voorleest uit een essay van Ian Penman,[7] getiteld The Annihilation of Rhythm. Deze tekst luidt:

"Rhythm is both the songs manacle and its demonic charge. It is the original breath. It is the whisper of unremitting demand. 'What do you still want of me?', says the singer."[8]

Oorspronkelijk zou Orson Welles deze tekst inspreken, zo blijkt uit een recente liveopname waarin McShane kort vertelt hoe hij betrokken raakte bij de single. In het gerenommeerde fish-and-chipsrestaurant Geales[9] in de Londense wijk Notting Hill kwamen Trevor Horn en McShane elkaar tegen en songwriter-producer Horn vroeg hem:

"Ian, Orson Welles is dead, could you do a voice-over for me? I said: sure. And hence was born Slave to the Rhythm."[10][11]

Als MacShane zich niet vergist (vertelde Horn hem dat Welles echt al overleden was of alleen niet meer beschikbaar?), dan heeft het inspreken van de tekst al snel na Welles' dood (10 oktober 1985) plaatsgehad: Slave to the Rhythm kwam eind van die maand bijvoorbeeld al de Nederlandse Top 40 binnen.

De videoclip bestaat grotendeels uit fragmenten van diverse reclamespots[12] die Jean Paul Goude in de jaren vóór Slave to the Rhythm maakte, alsmede uit enkele (van Goudes) video’s voor Grace Jones[13] en ander grafisch werk.[14]

De reclamespotjes zijn onder meer:

• Citroën CX GTi Turbo, met Grace Jones in de hoofdrol (1984)[15]
• Orangina
• Lee Cooper/Wrangler jeans (1983)[16]
• Lee Cooper/Wrangler jeans (1985)[17]
• Kodak Kodachrome (1985)[18]
• Overige beelden van Goude

Grace Jones’ videoclips zijn:

• I've Seen That Face Before (Libertango) (1981)[19]
• Pull up to the Bumper (1981)[20]