Simonne Mathieu

Mathieu debuteerde op zeventienjarige leeftijd (toen nog ongehuwd, en derhalve ingeschreven als Mlle Passemard) op de grote, internationale platforms[11] door in 1925 deel te nemen aan de Franse kampioenschappen (de voorloper van de Open Franse kampioenschappen op Roland Garros). In het enkelspel waren er 34 deelneemsters – Mathieu was het vierde reekshoofd en bereikte de kwartfinale waarin zij verloor van haar dubbelspelmaatje, de Griekse Helene Contostavlos, met wie zij in het dubbelspel niet voorbij de eerste ronde kwam. Roland Garros bleef Mathieu's prioriteit, en zij stond in de periode 1929–1939 acht keer in de enkelspelfinale – na zes maal de finale te hebben verloren (waarvan drie keer op rij van de Duitse Hilde Sperling, kon Mathieu in 1938 en 1939 de titel mee naar huis nemen. Ook aan The Championships in Wimbledon nam zij jaarlijks deel – zij bereikte daar zes keer de halve finale, maar kwam nooit verder dan dat.

In het vrouwendubbelspel hoefde zij op Roland Garros slechts één keer de finale prijs te geven – zes keer wist zij de trofee in de wacht te slepen: twee keer met de Amerikaanse Elizabeth Ryan (1933 en 1934), drie keer met de Britse Billie Yorke (1936–1938) en in 1939 nogmaals met Jadwiga Jędrzejowska uit Polen. Ook op Wimbledon wist zij – naast twee verloren finales – driemaal te winnen: twee keer met Ryan en nog een keer met Yorke. Bij haar enige deelname aan de US Open (1938) bereikte zij de finale, met Jędrzejowska aan haar zijde.

In het gemengd dubbelspel won zij op Roland Garros tweemaal de titel, waarbij moet worden aangetekend dat zij in 1938 tot drievoudig kampioen kon worden gekroond: zij won het enkelspel, het vrouwendubbelspel en het gemengd dubbelspel (samen met Joegoslaaf Dragutin Mitić).

Eind juli 1939 reisde Mathieu naar de Verenigde Staten voor een tennistoernooitournee.[12] Toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak, was zij nog in de Verenigde Staten.[4] Na een oproep via de BBC-radio, door generaal De Gaulle vanuit Londen op 18 juni 1940[13] waarin hij de Fransen opriep om het verzet tegen nazi-Duitsland niet op te geven, brak Simonne Mathieu haar Amerikaanse tournee af en reisde met de SS "President Roosevelt" terug naar Europa. Zij besloot in Londen te blijven waar zij (na een partijtje tennis ten behoeve van het Rode Kruis op 20 juli 1940[14]) zich in eerste instantie in dienst stelde van de Britse koning, bij de Women's Voluntary Service, waar zij als chauffeuse en vertaalster fungeerde.[4] In september 1940 belastte admiraal Muselier haar met de taak om een Corps féminin des volontaires françaises op te richten, dat vervolgens ging functioneren als onderdeel van de op 7 november 1940 opgerichte organisatie "Vrije Franse strijdkrachten" (France libre). Mathieu werd de eerste commandant van dit vrouwencorps, en organiseerde recrutering en training.[15][16] Zij had de rang van luitenant en voerde dit corps aan tot het eind van 1941.[17]

In december 1941 werd Mathieu toegewezen aan de cryptografische dienst van het Bureau central de renseignements et d'action, de inlichtingendienst van de "Vrije Franse strijdkrachten". In 1943 was zij aan de zijde van generaal De Gaulle in Algerije, met wie zij op de dag van de bevrijding (26 augustus 1944) Parijs binnentrok. Inmiddels had zij de rang van kapitein.[15] Drie weken later, op 17 september 1944, was zij weer present op het gravel van Porte d'Auteuil, waar zij scheidsrechter was voor een tenniswedstrijd tussen Henri Cochet en Yvon Petra.[4]

In juli 1945 schreef Mathieu zich meteen in op het dubbelspeltoernooi van Roland Garros, samen met Myrtil Brunnarius. Zij bereikten de finale, waarin zij verloren van de gezusters Paulette Iribarne-Fritz en Simone Iribarne-Lafargue.[18]

In 1947 nam Mathieu nog één keer deel aan "Roland Garros" – samen met de Luxemburgse Alice Weiwers bereikte zij de kwartfinale in het vrouwendubbelspel.[19] In de periode 1949–1960 fungeerde zij als team captain in het vrouwentennis.

Mathieu ontving de onderscheiding van Officier de la Légion d'honneur.[4] Zij overleed op 72-jarige leeftijd in Chatou, een tiental kilometers buiten de Boulevard Périphérique van Parijs, en werd begraven op het Cimetière du Père-Lachaise.[20]