Siegfried Westphal

Op 18 maart 1902 werd Westphal geboren als zoon van een directeur van een postkantoor en Major der Reserve Theodor Westphal en Margarete (geboren Wilske) uit Leipzig. Hij ging naar het gymnasium in Bromberg en Frankfurt an der Oder. In 1918 trad hij in dienst van het cadettenkorps, en hij legde in 1919 zijn eindexamen aan de Pruisische hoofdcadetteninstituut in Berlin-Lichterfelde af.

Op 10 november 1918 werd hij, na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog, Fahnenjunker in het Grenadier-Regiment „Prinz Carl von Preußen“ (2. Brandenburgisches) Nr. 12 van het Pruisische leger.

Westphal werd na de oorlog in de voorlopige Reichswehr opgenomen, en op 1 december 1922 overgeplaatst naar het 3e Eskadron van het 1. (Preußisches) Reiter-Regiment en werd tegelijk tot Leutnant bevorderd. In 1932 werd Westphal, inmiddels Oberleutnant, naar de Kriegsakademie (Militaire Academie) gestuurd. Op 2 september 1933 ging Westphal met zijn pas getrouwde vrouw Judith von Séwaldt op huwelijksreis[6]. Uit dit huwelijk werden twee kinderen geboren. Op 1 oktober 1933 werd Westphal naar de Generalstabsoffiziers-Lehrgang gestuurd. Op 1 augustus 1935 werd Westphal naar het Reichskriegsministerium (Rijksministerie van Oorlog) overgeplaatst, en in de 1e Operationsabteilung van de Generale Staf van het Heer te werk gesteld. Op 1 februari 1937 werd hij tot Hauptmann i.G. bevorderd. Op 26 augustus 1939[7] tot 1e Generale Stafofficier (la) in het 58e Infanteriedivisie benoemd.

Vanaf 5 maart 1940 werd hij tot 1e Generale Stafofficier (la) in het 27e Legerkorps benoemd. In deze functie werd hij op 19 december 1941 met het Duits Kruis in goud onderscheiden. Op 1 juni 1942 raakte Westphal zwaargewond bij Got el Ualeb in Libië[2]. Nadat hij op 1 augustus 1942 tot Oberst i.G. bevorderd was, werd hij op 6 oktober van hetzelfde jaar tot stafchef van het Deutsch-Italienische Panzerarmee in Afrika benoemd. Na drie keer door Rommel[2] voorgedragen te zijn voor het Ritterkreuz des Eisernen Kreuzes (Ridderkruis van het IJzeren Kruis), werd hij op 29 november 1942 met het Ridderkruis van het IJzeren Kruis onderscheiden. Hij werd benoemd tot chef van de Führungsabteilung bij de Oberbefehlshaber Süd (Opperbevelhebber Zuid). Op 15 maart 1943 volgde zijn bevordering tot Generalmajor. Westphal werd op 21 november 1943 tot stafchef bij de Oberbefehlshaber Südwest (Opperbevelhebber Zuidwest) benoemd. In mei 1944 werd hij met een bloedvergiftiging in een Italiaans ziekenhuis opgenomen en geopereerd[8]. Op 1 september 1944 werd hij tot stafchef bij de Oberbefehlshaber West (Opperbevelhebber West) benoemd. Hij werd op 1 februari 1945 tot General der Kavallerie bevorderd. Benoemd door het geallieerd opperbevel voor de duur van 6 mei 1945 tot 6 juli 1945 voor de demobilisatie in Beieren en Oostenrijk, aansluitend krijgsgevangenschap[1][2].

Westphal achter Rommel in Noord-Afrika, 1941.

Na de oorlog werkte Westphal als hoofd van een afdeling persvoorlichting van Ruhrstahl AG. Na het fusieren in 1963 met het Rheinstahl-concern, werkte hij als directeur van het Rheinischen Stahlwerke en Rheinstahl-Verbindungsstelle in Bonn. In 1972 ging hij met pensioen.

Hij was onder andere voorzitter van het Verbond van voormalige leden van het Afrikakorps en het Rommel-sociaalwerken. Westphal was ook vicepresident van de Duitse sectie van de Europese veteranen verenigingen. En president van de Duitse kring van soldaten verenigingen. Hij sprak in 1962 op de uitvaart van Generaloberst Hans-Jürgen von Arnim.

In 1973 was Westphal in de Britse documentaireserie The World at War (Die Welt im Krieg) als ooggetuige te zien.

Begin september 1961 kwam Westphals zoom als Oberleutnant der Panzer-Aufklärer in de Bundeswehr bij een ongeval om het leven.

Op 2 juli 1982 overleed General der Kavallerie a. D. Siegfried Westphal in Celle.