Sakalava (volk)

Over de oorsprong van de Sakalava is slechts weinig bekend. Sommige legendes verhalen over een prins genaamd Andriamisara, die zich met zijn volk vestigde aan een rivier genaamd de Sakalava, waarna het volk de naam van deze rivier overnam. Een andere theorie is dat het volk afstamt van de Zafiraminia, een van de eerste volken die de kusten van Madagaskar bewoonden.

Ooit was het Menabe-koninkrijk van de Sakalava het grootste van Madagaskar. 17e-eeuwse documenten, zoals die van de jezuïet Luis Mariano en Portugese zeevaarders, maakten al melding van het Sakalava-koninkrijk, gelegen aan de westkust van Madagaskar. De Sakalava voerden tot in de 18e eeuw handel in voedsel, rum, geweren, munitie en slaven met Amerika, India en het Verre Oosten.

een Sakalava-vrouw rond het begin van de 20e eeuw

Toen het Merina-koninkrijk onder koning Radama I steeds meer gebied veroverden in Madagaskar, gingen de Sakalava bondgenootschappen aan met de Fransen en de sultans van Zanzibar. Deze bondgenootschap pakte uiteindelijk niet in het voordeel van de Sakalava uit; nadat de Franse generaal J. S. Gallieni de Merina versloeg, nam hij bezit van heel het eiland. Madagaskar werd in 1896 een kolonie van Frankrijk en de Sakalava verloren hun onafhankelijkheid. De Sakalava behielden echter hun koninklijke tradities, ondanks het verbod van de Franse overheersers. Sommige Sakalava werden hierom verbannen of belandden in de gevangenis.

In 1960 werd Madagaskar weer onafhankelijk. Op dat moment waren de Merina en de Betsileo de invloedrijkste stammen, maar de Sakalava bleven onafhankelijk en probeerden zich in hun gewoontes zoveel mogelijk van hen te onderscheiden. De Sakalava hebben tot op de dag van vandaag nog steeds een koningshuis.

Heel Madagaskar, dus ook het gebied van de Sakalava, valt onder de heerschappij van een president. Toch is het territorium van de Sakalava verdeeld onder meerdere koninkrijkjes, elk met hun eigen koninklijke dynastieën. De zuidelijke Sakalava hebben hun hoofdstad in Morondava en worden bestuurd door de oorspronkelijke Maroserana-dynastie. Andrtandahifotsy stichtte deze dynastie in de 17e eeuw. De noordelijke Sakalava worden geregeerd door nakomelingen van de Maroserana-koning Andriamandisoarivo, die de dynastie in de 18e eeuw stichtte. De Bemazava-dynastie is gesticht in de 20e eeuw en is daarmee de jongste dynastie. De Bemazava zijn gezeteld in Ambanja.

De Sakalava zijn traditioneel ingedeeld volgens dit kastenstelsel:

• ampanjaka, leden van het koninklijk huis;
• vahoaka of vohitry, de 'gewone mensen';
• sambarivo, diegenen die de ampanjaka bedienen bij ceremonies;
• andevo, de slaven, meestal uit het vasteland van Afrika.

Hoewel de sambarivo laag staan op de sociale ladder, worden ze toch met respect bezien vanwege hun toewijding aan het koninklijk huis.

Verder maken de Sakalava een onderscheid tussen eigen stamgenoten, die ze tera-tany of tompontany (meesters van de bodem) noemen, en hun vahiny (gasten). Toch komen er veel huwelijken voor met personen uit andere stammen en immigranten.

De term tromba is bekend in heel Madagaskar, maar vindt zijn oorsprong bij de Sakalava. Tromba zijn de geesten van overleden leden van het koningshuis. Het respect voor (oorspronkelijke) koninklijke dynastieën heeft een enorme invloed op het leven van de Sakalava, sommige huisgezinnen hebben zelfs antieke koninklijke relikwieën. Deze worden in de noordoostelijke hoek van hun huis bewaard. Respect voor de koninklijke dynastieën uit zich ook in expressieve vormen, zoals zingen en dansen. De halolahy zijn speciale trommels die worden bespeeld bij ceremoniën zoals de verwelkoming in een dorp van een koninklijk persoon.

aloalo van de Sakalava

Sakalava-tombes worden izarana genoemd: 'de plaats waar we gescheiden werden'. Tijdens het maken van een tombe, wat enkele weken duurt, wordt de overleden persoon binnenkamers gehouden. Net als bij de Mahafaly en de Antandroy worden zeboe's geofferd en de tombe versierd met hun hoorns en aloalo, houten beeldjes die vaak het leven van de overleden persoon uitbeelden. Deze beeldjes worden zo geplaatst dat hun gezichten naar het oosten gericht zijn.

In het verleden brachten de Sakalava mensenoffers bij de begrafenis van een belangrijk persoon, zoals een koning. De laatste geregistreerde mensenoffer bij een begrafenis was in 1850.

Net als bij andere etnische groepen wordt het leven van de Sakalava sterk beïnvloed door fady, de Malagassische term voor verboden handelingen. In sommige woonplaatsen is het voor vrouwen bijvoorbeeld fady om vis te eten of om in de deuropening te zitten.

Veel fady worden bepaald door vintana, het lot bepaald door de stand van de hemellichamen. Zo is het voor de Sakalava fady om op bepaalde dagen ceremonies voor de koninklijke familie te houden.

De klederdracht van de Sakalava onderscheidt zich van die van andere volkeren in Madagaskar. Mannen dragen vaak een kitamby, een rok die om hun taille is gewikkeld. Vrouwen en sommige mannen dragen een lamba(boany), een erg kleurrijke doek. De Sakalava-vrouwen dragen hun kinderen in hun lamba als ze aan het werk zijn. Vaak dragen ze ook een kisaly om hun hoofd gewikkeld, een doek met kleuren die op de lamba is afgestemd.[3]