Rosse neushoornvogel

De rosse neushoornvogel of roodbruine neushoornvogel (Buceros hydrocorax) komt voor in de Filipijnen

Rosse neushoornvogel
IUCN-status: Gevoelig[1] (2012)
Taxonomische indeling
Rijk:Animalia (Dieren)
Stam:Chordata (Chordadieren)
Klasse:Aves (Vogels)
Orde:Bucerotiformes
Familie:Bucerotidae (Neushoornvogels)
Geslacht:Buceros
Soort
Buceros hydrocorax
Linnaeus, 1766
Afbeeldingen Rosse neushoornvogel op Wikimedia Commons
Rosse neushoornvogel op Wikispecies
Portaal    Biologie
Vogels

Algemeen

De rosse neushoornvogel kan 60-65 cm groot worden en daarmee de grootste neushoornvogel van de Filipijnen. Van de rosse neushoornvogel zijn een drietal ondersoorten bekend. De hydrocorax hydrocorax op Luzon en Marinduque in het noorden, de hydrocorax semigaleatus op de centraal gelegen eilanden en de hydrocorax mindanensis op Mindanao, Basilan en de andere zuidelijke eilanden. Alle drie ondersoorten zijn in het bezit van de kenmerkende grote rode snavel. De rosse neushoornvogel leeft in kleine groepjes van 3-7 vogels. De soort is bijzonder luidruchtig en hun regelmatige roep kan wel tot op afstanden van ruim een kilometer gehoord worden.

Ondersoorten, verspreiding en leefgebied

Van rosse neushoornvogel zijn drie ondersoorten bekend:

De rosse neushoorvogel leeft in laaggelegen oerwouden en is als gevolg van de ontbossing in de Filipijnen en de jacht op de soort is vrij zeldzaam aan het worden. De nu nog voorkomende populaties leven dan ook in de dunbevolkte delen van de eilanden.

Voedsel

De rosse neushoornvogel eet voornamelijk zaden en fruit, maar ook wel larven, insecten, zoals de sprinkhaan, duizendpoten en wilde vijgen.

Voortplanting

De rosse neushoornvogel legt haar eieren in een nest in een boomholte. Het vrouwtje broedt deze eieren vervolgens ook uit, bijna volledig opgesloten in het door het mannetje dichtgemaakte hol. Het mannetje voorziet het vrouwtje van voedsel door een klein kiertje. In gevangenschap plant de rosse neushoornvogel zich erg moeilijk voort.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.