Renium-187

Renium-187 bezit een halveringstijd van ongeveer 4 × 10¹⁰ jaar. Het vervalt voor vrijwel 100% via β⁻-verval naar de stabiele isotoop osmium-187:

${\displaystyle \mathrm {{}_{\ 75}^{187}Re\ \longrightarrow \ {}_{\ 76}^{187}Os\ +\ e^{-}\ +\ {\bar {\nu }}_{e}} }$

De vervalenergie hiervan bedraagt 2,469 keV. Een zeer klein gedeelte (0,0001%) vervalt onder uitzending van alfastraling tot de radioactieve isotoop tantaal-183:

${\displaystyle \mathrm {^{187}_{\ 75}Re\ \longrightarrow \ _{\ 73}^{183}Ta\ +\ \alpha } }$

De halveringsenergie hiervan bedraagt 1,66 MeV.

Renium-187 is een primordiaal radionuclide. Vanwege de lange halveringstijd (ongeveer 41 miljard jaar) wordt het gebruikt in de renium-osmiumdatering om bepaalde ertsen of gesteenten te dateren.[1] Zowel renium (de moedernuclide) als osmium (de dochternuclide) zijn siderofiel, hetgeen impliceert dat zij gemakkelijk associëren met ijzer en ijzerhoudende mineralen. Daarnaast is renium ook chalcofiel, waardoor het veel in sulfiderijke ertsen wordt aangetroffen.