Randy Barnes

Barnes, die opgroeide in St. Albans, startte in zijn high schooltijd met kogelstoten. Rond zijn negentiende stootte hij een juniorkogel van 5,44 kg al naar 20,36. Na zijn eindexamen ging hij studeren aan de Texas A&M-universiteit, waar hij de universiteitsrecords die indertijd door oud-wereldrecordhouder Randy Matson waren gevestigd, verbrak. Met de seniorenkogel (7,26 kg) kwam hij tot 21,88. In die periode trainde Barnes onder leiding van de befaamde conditietrainer Istvan Javorek.

Randy Barnes was nog maar 22 jaar oud, toen hij op de Olympische Spelen in Seoel (1988) regelrecht op de gouden medaille leek af te gaan. Met zijn 22,39 was hij bij het kogelstoten voor iedereen onbereikbaar. Behalve voor wereldrecordhouder Ulf Timmermann uit Oost-Duitsland, die hem bij zijn allerlaatste poging met acht centimeter overtroefde en tot 22,47 kwam, Barnes met het zilver afschepend.
In januari 1989 was hij nog steeds 22, toen hij tijdens de Sunkist Invitational in Los Angeles, een wereldindoorrecord van 22,66 stootte. Dit was verder dan zijn outdoorrecord op dat moment. Op 20 mei 1990 verbrak hij outdoor het wereldrecord van Timmermann (23,06) met een afstand van 23,12. Zes dagen later stootte hij de één na beste poging aller tijden (23,10). In deze tijd was zijn prestatieniveau zo hoog, met trainingsstoten van ruim 24 meter, dat hij van een 80 voet prestatie droomde (24,38).

Kort hierna werd Barnes' carrière overschaduwd door het gebruik van doping. Op 7 augustus 1990 werd hij betrapt op het gebruik van anabole steroïden en voor 27 maanden geschorst, waardoor hij de Olympische Spelen van 1992 miste. In 1993 kwam hij terug en won vrijwel direct het Amerikaanse kampioenschap kogelstoten. Twee jaar later, op de wereldkampioenschappen in Göteborg, werd hij echter verslagen door zijn landgenoot John Godina, die met 21,47 verreweg de beste van het deelnemersveld bleek en het goud voor zich opeiste. Barnes kwam hier niet verder dan 20,41 en moest zelfs de Fin Mika Halvari met 20,93 ook nog voor laten gaan.
In 1996 kon Barnes eindelijk revanche nemen voor zijn nederlaag in Seoel en werd hij olympisch kampioen op de Spelen in Atlanta (1996). De wedstrijd vertoonde veel gelijkenis met die van 1988, want ook hier ging in eerste instantie een ander aan kop. De Italiaan Paolo Dal Soglio had in de vierde ronde verrassend uitgehaald met een stoot van 20,74. Een ronde later kwam wereldkampioen John Godina vijf centimeter verder en pas bij zijn laatste poging wist Randy Barnes een echte uitschieter te produceren. Na een snelle en felle stoot landde de kogel na 21,62 meter. Dal Soglio werd intussen door de Oekraïner Olesander Bagatsj met één centimeter verschil (20,75) van het podium gestoten, maar niemand kwam meer in de buurt van Barnes, die glorieus zegevierde.[1]

In 1998 werd hij opnieuw positief getest. Ditmaal op androsteendion.[2] Hij werd er levenslang voor geschorst.[3]

In 2005 startte Randy Barnes een nieuwe sportcarrière in het longdrive golfen, waarbij men een bal met een golfclub zo ver mogelijk moet slaan. Hij kwalificeerde zich voor de wereldbeker.

• 1988: 2 OS - 22,39 m
• 1989: 1 Amerikaanse indoorkamp. - 20,88 m
• 1989: 2 WK indoor - 21,28 m
• 1989: 1 Amerikaanse kamp. - 21,57 m
• 1989: 3 wereldbeker - 21,10 m
• 1990: 1 Amerikaanse indoorkamp. - 19,95 m
• 1990: 1 Goodwill Games - 21,44 m
• 1993: 1 Amerikaanse kamp. - 21,28 m
• 1993: 2 WK - 21,80 m
• 1994: 2 Goodwill Games - 20,22 m
• 1994: 1 Grand Prix Finale - 20,60 m
• 1995: 3 WK - 20,41 m
• 1996: 1 Amerikaanse kamp. - 21,37 m
• 1996: 1 OS - 21,62 m
• 1996: 2 IAAF Grand Prix Finale - 21,14 m
• 1997: 1 Amerikaanse kamp. - 22,03 m

	Olympisch kampioen
Pictogram atletiek Atletiek: kogelstoten mannen 1896 Bob Garrett · 1900 Richard Sheldon · 1904 Ralph Rose · 1906 Martin Sheridan · 1908 Ralph Rose · 1912 Pat McDonald · 1920 Ville Pörhölä · 1924 Bud Houser · 1928 John Kuck · 1932 Leo Sexton · 1936 Hans Woellke · 1948 Wilbur Thompson · 1952 Parry O'Brien · 1956 Parry O'Brien · 1960 Bill Nieder · 1964 Dallas Long · 1968 Randy Matson · 1972 Władysław Komar · 1976 Udo Beyer · 1980 Vladimir Kiseljev · 1984 Alessandro Andrei · 1988 Ulf Timmermann · 1992 Mike Stulce · 1996 Randy Barnes · 2000 Arsi Harju · 2004 Adam Nelson · 2008 Tomasz Majewski · 2012 Tomasz Majewski · 2016 Ryan Crouser ·