Radon-220

Bij de ontdekking van de radioactiviteit rond 1900 werd na uranium, thorium, radium en polonium ook een radioactief gas ontdekt dat oorspronkelijk emanatie werd genoemd. Ernest Rutherford merkte op dat verbindingen van thorium constant een radioactief gas emitteren, dat gedurende enkele minuten radioactief blijft. Hij noemde dit gas emanatie (Em), en later thorium-emanatie (Th Em). In 1904 suggereerde William Ramsay dat deze en andere emanaties isotopen van hetzelfde element waren. In 1923 werden alle emanaties, die elk een eigen naam hadden gekregen, benoemd als het element radon. Het woord thoron wordt nog steeds incidenteel gebruikt als alternatieve naam voor radon-220, met name om onderscheid te maken met radon-222.

Radon-220 is een natuurlijk vervalproduct van thorium-232. Thorium-232 vervalt tot radium-228, dat via actinium-228 en thorium-228 overgaat tot radium-224. Deze isotoop vervalt via alfaverval tot radon-220.

Radon-220 bezit een halveringstijd van 55,6 seconden. Het vervalt vrijwel geheel naar de radio-isotoop polonium-216, onder uitzending van alfastraling:

${\displaystyle \mathrm {^{220}_{\ 86}Rn\ \longrightarrow \ _{\ 84}^{216}Po\ +\ \alpha } }$

De vervalenergie hiervan bedraagt 6,4 MeV. Polonium-216 vervalt verder via een vervalreeks die eindigt bij het stabiele lood-208. Een zwaar metaal als radioactief lood of polonium heeft gezondheidseffecten als het zich aan stofdeeltjes hecht en in de longen achterblijft. Dat kan mogelijk longkanker tot gevolg hebben.

Radon-220 komt net als radon-222 van nature voor in de bodem en in bouwmaterialen. Het zou volgens het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu (RIVM) met name voorkomen in fosfogips, maar mogelijk ook in andere afwerkmaterialen die in de bouw gebruikt worden.