Plutonium-238

Plutonium-238 kan ontstaan door radioactief verval van uranium-238, neptunium-238, americium-238 of curium-242. Het werd in 1941 voor het eerst synthetisch bereid door Glenn Seaborg en diens medewerkers door het bombarderen van uranium-238-kernen met deuterium. Bij deze kernreactie ontstaat in eerste instantie neptunium-238, dat vervalt tot plutonium-238.

Plutonium-238 bezit een halveringstijd van 87,84 jaar. Het vervalt vrijwel volledig onder uitzending van alfastraling naar de radio-isotoop uranium-234:

${\displaystyle \mathrm {^{238}_{\ 94}Pu\ \longrightarrow \ _{\ 92}^{234}U\ +\ \alpha } }$

De vervalenergie hiervan bedraagt 5,5932 MeV. Plutonium-238 kan ook vervallen door kernsplijting tot andere radioactieve isotopen (onder andere kwik-206 en lood-180), maar dit verval is verwaarloosbaar.

Plutonium-238 wordt toegepast als energiebron voor ruimtesondes, waaronder bij de sonde New Horizons. De hitte als gevolg van radioactief verval van de radio-isotoop wordt via het Seebeck-effect in elektriciteit omgezet. Dit proces kan plaatsgrijpen in een thermo-elektrische radio-isotopengenerator.