Pierre Varignon

Pierre Varignon (Caen, 1654 - Parijs, 23 december 1722) was een Frans wiskundige. Hij werd opgeleid aan een Jezuïtisch college en vervolgens aan de Universiteit van Caen, waar hij in 1682 afstudeerde. Het volgende jaar, in 1683, werd hij tot priester gewijd.

Pierre Varignon

Varignon maakte voor het eerst kennis met de wiskunde door het lezen van de werken van Euclides en daarna La Géométrie van Descartes. In 1688 werd hij in Parijs benoemd tot professor in de wiskunde aan het Collège Mazarin. Nog in hetzelfde jaar werd hij verkozen in de Koninklijke Academie van Wetenschappen. In 1704 bekleedde hij het voorzitterschap van de Collège Mazarin en werd hij benoemd tot professor in de wiskunde aan het Collège Royal. Hij werd in 1713 tot lid van de Berlijnse Academie en in 1718 tot lid van de Royal Society gekozen. Veel van zijn werken werden in 1725, drie jaar na zijn dood, in Parijs gepubliceerd. Zijn colleges aan het Collège Mazarin werden in 1731 gepubliceerd in de Eléments de mathématiques (Elementen uit de wiskunde).

Varignon was bevriend met Newton, Leibniz en leden van de Bernoulli familie. Varignon zijn belangrijkste bijdragen aan de wiskunde waren op de gebieden van de grafische statica en de mechanica. Na l'Hôpital was Varignon de eerste en belangrijkste Franse pleitbezorger voor de nieuw ontwikkelde differentiaalrekening. Hij zag het belang in van een test voor convergentie van rijen, maar analytische problemen stonden zijn succes in de weg. Niettemin slaagde hij erin om de bewijzen van verschillende stellingen in de mechanica te vereenvoudigden. Ook paste hij de calculus van Leibniz toe op de inertiële mechanica van Newton's Principia en behandelde hij in 1687 de mechanica in termen van de samengestelde krachten in zijn Projet d'une nouvelle Mecanique (Project voor een nieuwe mechanica). Onder Varignons andere werken was zijn publicatie uit 1699 betreffende de toepassing van de differentiële calculus op vloeistofstromen en waterklokken. In 1690 gaf hij een mechanische verklaring voor de zwaartekracht en in 1702 paste hij de calculus toe op door veren aangedreven klokken.