Philippe Bodson

Philippe Bodson was actief in verscheidene bedrijven die te maken hebben met de glasindustrie. Zo was hij van 1980 tot 1989 gedelegeerd bestuurder en directeur-generaal van Glaverbel, waar hij vanaf 1989 bestuurder was. Van 1981 tot 1984 was hij voorzitter van de Federatie van de Glasindustrie en van 1986 tot 1988 voorzitter van de Europese Vereniging van Vlakglasproducenten. Met zijn doortastende optreden slaagde Bodson er in om, ondanks de zware internationale concurrentiestrijd en de sociale onrust in België, de stugge, verlieslatende Belgische onderneming om te vormen tot een bloeiende multinational. Bodson werd beloond voor de geleverde inspanningen en mocht zich van 1987 tot 1990 voorzitter van het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) noemen. In 1987 werd hij door de Franstalige editie van Trends Magazine uitgeroepen tot Manager van het Jaar. Toch kon hij niet verhinderen dat Glaverbel in 2002, na aankoop van het resterende gedeelte van 35% van de Belgische aandelen dat in 1981 nog niet door het Japanse Asahi Glass Corporation was verworven, volledig in Japanse handen terecht kwam.[2] In 2007 werd de Europese tak van de internationale glasproducent omgedoopt tot AGC Glass Europe.

Van 1989 tot 1999 was Bodson CEO van de toenmalige energiegroep Tractebel. Ondanks zijn intense lobbywerk bij toenmalig premier Jean-Luc Dehaene en later Guy Verhofstadt om de energiegroep in België te verankeren, kon hij in 1996 opnieuw niet beletten dat, na de verkoop van Tractebel-aandelen door Bodsons aartsrivaal Albert Frère aan de Franse holding Suez, de groep nagenoeg volledig in Franse handen terechtkwam. De Franse overname kwam hard aan en Bodson beschouwde deze zakelijke tegenslag in een interview in 2009 als één van de vele nederlagen in zijn leven.

Vanaf 1999 was hij voorzitter van de raad van bestuur van Diamant Boart, een bedrijf dat zich bezighoudt met de productie en verdeling van diamanten gereedschappen voor de bouwmarkt. Hij was ook voorzitter van de raad van bestuur van BarcoNet en van de Fondation pour l'Architecture.

Ook was hij actief in de immobiliën-, in de energie-, in de telecom- en in de chemiesector. Hij was onder meer bestuurder van de beursgenoteerde vastgoedgroep Immobel (Immobiliën Vennootschap van België), de Waalse koeltorenbouwer Hamon, de Antwerpse gastankerrederij Exmar, de telecomgroep BT Belgium en de chemieholding Floridienne. Bij deze laatste kreeg hij sinds zijn voorzitterschap in 2005 al snel te kampen met interne spanningen tussen gewezen voorzitter Jean-Marie Delwart en de aandeelhoudersfamilie Waucquez.[3]

In 2001 was Bodson voor een korte periode CEO van het gerenommeerde maar financieel noodlijdende spraaktechnologiebedrijf Lernout & Hauspie. De goedbetaalde maar in Flanders Language Valley omstreden crisismanager kon niet beletten dat, na de verwerping van het door hem aangevraagd gerechtelijk akkoord door de Ieperse handelsrechter Michel Handschoewerker, het bedrijf later dat jaar failliet ging.

In de bankenwereld was Bodson actief als lid van de raad van bestuur van de Belgische bank Fortis en de Generale Maatschappij van België, mandaten die hij uitoefende tussen 1989 en 2000.[4] Dat hij er tijdens de bankencrisis van 2008 niet in slaagde de Belgische bank te behoeden voor Franse overname, viel hem naar eigen zeggen zeer zwaar. Ondanks de vele zakelijke mislukkingen werd Bodson in economische kringen toch gezien als een 'mythische werkgever' en 'icoon van de Belgische haute finance'.

Naast zijn vele bestuursmandaten in het bedrijfsleven was Bodson enkele jaren politiek actief bij de MR. Voor die partij zetelde hij van 1999 tot 2003 als rechtstreeks gekozen senator in de Senaat.

Hij overleed op 4 april 2020 in het Brusselse Sint-Pietersziekenhuis nadat hij een week eerder in het Erasmusziekenhuis in Brussel werd opgenomen als patiënt met het coronavirus.[1]; [5]