Philipp Petzschner

Petzschner begon met tennis spelen toen hij vier jaar oud was. Dit kwam doordat zijn vader een tennisschool bezat. Tijdens zijn jeugd waren Goran Ivanišević en Stefan Edberg zijn idolen.

Petzschner werd proftennisser in 2001. Hij speelde van 2001 tot en met 2003 nog hoofdzakelijk futurestoernooien, met af en toe ook een challenger. In 2003 speelde hij zijn eerste match op ATP-niveau op het ATP-toernooi van 's-Hertogenbosch, waar hij in de eerste ronde werd geklopt door Sébastien Grosjean. In september boekte hij zijn eerste zege op ATP-niveau. Hij versloeg in de eerste ronde van het ATP-toernooi van Metz de Fransman Anthony Dupuis en haalde er ook zijn eerste ATP-kwartfinale.

De periode van 2004 tot en met 2007 bracht Petzschner voornamelijk op het futures- en challengercircuit door. In augustus 2004 won hij zijn eerste challenger in het herendubbel en in november 2006 haalde hij zijn eerste challengerfinale, die hij verloor van Ernests Gulbis. In 2006 maakte Petzschner zijn grandslamdebuut in het dubbelspel, op Roland Garros, en in 2007 maakte hij zijn grandslamdebuut in het enkelspel, op de US Open, waar hij via de kwalificaties de hoofdtabel haalde. Petzschner haalde er de tweede ronde. In oktober 2007 won hij zijn eerste challenger in het enkelspel, in Rennes.

In de eerste twee maanden van 2008 haalde Petzschner twee challengerfinales. In juni haalde hij de hoofdtabel op Wimbledon en bereikte hij de tweede ronde. In het dubbelspel had hij echter meer succes, want hij haalde de kwartfinale, iets wat hij overdeed op de US Open. Eind september haalde hij de kwartfinale in Bangkok, maar zijn grootste succes kwam er in oktober, toen hij als qualifier het ATP-toernooi van Wenen won. Hij versloeg Stanislas Wawrinka, 's werelds nummer 10 in de eerste ronde en Gaël Monfils in de finale. Door deze overwinning kwam Petzschner ook voor het eerst de top 100 binnen. Op dat toernooi haalde hij ook de dubbelfinale, maar die verloor hij samen met de Oostenrijker Alexander Peya van Maks Mirni en Andy Ram in twee sets. Hij sloot het jaar voor het eerst af binnen de top 100, op plaats 66.

In januari 2009 nam Petzschner voor het eerst deel aan de Australian Open. Hij verloor in de eerste ronde. Petzschner was vervolgens twee maanden weg van het circuit door een stressfractuur. Op Roland Garros deed hij een ronde beter en op Wimbledon nog een. Door zijn derde ronde op Wimbledon kwam Petzschner voor het eerst de top 50 binnen. Op de US Open verloor hij in de tweede ronde. Op 14 september bereikte hij met een 35e plaats zijn hoogste plaats op de ATP-ranglijst. Zijn beste resultaat na de US Open was een kwartfinale in Metz, maar in oktober viel hij weer terug uit de top 50 omdat hij zijn titel in Wenen niet verdedigde. Petzschner sloot 2009 af op de 80e plaats.

Ook in 2010 werd Petzschner in de eerste ronde van de Australian Open uitgeschakeld. In februari haalde hij de halve finales in Zagreb en Memphis. In Zagreb won hij ook zijn eerste ATP-dubbeltoernooi.[2] Na een derde ronde op de Masters van Miami kwam hij in april weer de top 50 binnen. In mei haalde hij de halve finale in München, maar op Roland Garros verloor hij in de openingsronde. Het grasseizoen verliep goed met een halve finale in Halle en een derde ronde op Wimbledon, die hij verloor van de uiteindelijk winnaar Rafael Nadal. In het dubbelspel daarentegen boekte hij het grootste succes van zijn carrière. Petzschner en zijn partner Jürgen Melzer wonnen het herendubbelspel op Wimbledon door in de finale het duo Robert Lindstedt-Horia Tecău te verslaan. Petzschner werd zo de tweede Duitser, na Michael Stich, die een grandslamtitel in het dubbelspel won.[3] Door de overwinning steeg Petzschner op de dubbelranglijst van de 60e naar de 23e plaats. In juli haalde hij ook nog de dubbelfinale in Stuttgart. De rest van de zomer kende hij geen grote successen. Op de US Open haalde hij de tweede ronde. De US Open was ook meteen zijn laatste toernooi van het jaar, omdat hij in september een blessure aan de rechterenkel opliep. Aan het einde van het jaar nam hij samen met Jürgen Melzer deel aan de dubbelspel op de ATP World Tour Finals. Het duo won een van zijn drie groepswedstrijden en werd dus uitgeschakeld in de groepsronde. Petzschner sloot het jaar af op plaats 57.

Petzschner startte het jaar matig in het enkelspel met onder andere een verlies in de openingsronde van de Australian Open. In het dubbelspel was hij succesvoller, want hij haalde er met zijn partner Jürgen Melzer de kwartfinale. Verder haalde hij in het voorjaar de kwartfinale in Dubai, de halve finale in München en de finale in Halle, waarin hij tegen zijn landgenoot Philipp Kohlschreiber moest opgeven.[4] In mei maakte hij deel uit van het Duitse team dat de World Team Cup in Düsseldorf won. Op Roland Garros en Wimbledon verging het hem dan weer minder goed, met verlies in de tweede en eerste ronde respectievelijk. In het dubbelspel haalde hij betere resultaten met onder andere twee toernooiwinsten: in Rotterdam in februari[5] en in Stuttgart in juli[6]. In april bereikte hij voor het eerst de top 10 in het herendubbelspel. Ook na Wimbledon verging het Petzschner niet zo goed in het enkelspel. Vaak werd hij vroeg in de toernooien uitgeschakeld, zoals op de US Open, waar hij verloor in de tweede ronde. In het dubbelspel echter boekte hij met Melzer zijn tweede grandslamtitel. Het duo won de US Open door het Poolse duo Mariusz Fyrstenberg en Marcin Matkowski met tweemaal 6-2 te verslaan in de finale.[7] Deze overwinning bezorgde het duo alweer een ticket voor de ATP World Tour Finals[8], waar Melzer en Petzschner net zoals het jaar ervoor in de groepsronde bleven na één overwinning in drie groepswedstrijden. Petzschner sloot 2011 af op de 63e plaats van de ATP-ranglijst in het enkelspel en op plaats 10 in het dubbelspel.

Petzschner speelde zijn eerste Davis Cup voor Duitsland in 2007 in een duel tegen Rusland in de halve finale van de Wereldgroep. Hij speelde in 2007, 2008 en 2011 voor het Duitse Davis Cupteam. In totaal speelde Petzschner drie enkelmatchen, waarvan hij er twee won, en vijf dubbelmatchen, waarvan hij er drie won.

Deze gegevens zijn bijgewerkt tot en met 2 januari 2012.

N.B. "l.c." = lagere categorie