Pennsylvania Station

In de vroeg 20e eeuw liep het railnetwerk van PRR tot de westelijke oever van rivier de Hudson bij Jersey City. Passagiers die naar Manhattan wilden, moesten per veerpont de reis vervolgen. De concurrent New York Central Railroad had een lijn direct naar Manhattan met een station (Station Grand Central Terminal) in het hart van het commerciële centrum van Manhattan.

Om dit nadeel ongedaan te maken wilde de Pennsylvania Railroad een spoorbrug bouwen over de Hudson. Hier kwam het niet van omdat andere treinmaatschappijen niet mee wilden doen met het project, wat noodzakelijk was voor de toestemming van de staat.[5]

Het alternatief was een tunnel onder de rivier, maar de lengte van de tunnel zou moeilijk te ventileren zijn en niet geschikt zijn voor stoomlocomotieven. Met de ontwikkeling van elektrische locomotieven was het mogelijk een tunnel te graven. Op 12 december 1901, kondigde de president van PRR, Alexander Cassatt, aan om New York aan te doen door middel van een tunnel onder de Hudson en de bouw van een groot station aan de West Side op Manhattan, ten zuiden van 34th Street.

In juni 1903 begon de bouw van twee enkelsporige tunnels onder de Hudson die gegraven werden vanuit het westen. Vier enkelsporige tunnels werden er gegraven onder de East River. Met de vier laatste tunnels werd Manhattan verbonden met Queens en de Long Island Rail Road.

De bouw van de tunnels onder de Hudson, de North River Tunnels, was voltooid op 9 oktober 1906 en die onder de East River, de East River Tunnels, op 19 maart 1908. In de tussentijd werd het Pennsylvania Station gebouwd. Op 27 november 1910 was het project voltooid en ging de dienstregeling in. De totale kosten van het project voor de bouw van het station en de tunnels bedroegen $114 miljoen (vergelijkbaar met 1,79 miljard euro in 2007).[6]

Tijdens de ruim vijftig jaren van het oorspronkelijke station van de eigenaar Pennsylvania Railroad (1910-1963), kwamen en vertrokken dagelijks honderden intercity's, die verre plaatsen aandeden zoals Chicago en Saint Louis en zelfs verder via de sporen van andere maatschappijen richting het zuiden (Miami) en het westen van de VS. Het station zag haar hoogste aantal gebruikers tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar tegen de laat jaren 1950 daalde het aantal passagiers sterk met de komst van de commerciële luchtvaart en het Interstate Highway System.

De Pennsylvania Railroad begon te onderzoeken hoe zij de kosten voor het operationeel houden konden verlagen en boden in de jaren 1950 de airrights aan van Penn Station. De plannen voor het nieuwe Penn Plaza en Madison Square Garden werden in 1962 aangekondigd. In ruil voor de airrights van Penn Station, zou de Pennsylvania Railroad gratis een gloednieuw, kleiner en gekoeld station krijgen onder het straatniveau en daarbij kregen zij tevens een aandeel van 25% in het nieuwe Madison Square Garden Complex.

De sloop van het oorspronkelijke gebouw in oktober 1963 zorgde voor een wereldwijde verontwaardiging.[7] Toen de sloop van het grote oude gebouw begon, schreef The New York Times:

"Until the first blow fell, no one was convinced that Penn Station Realy would be demolished, or that New York would permit this monumental act of vandalism against one of the largest and finest landmarks of its age of Roman elegance."[8]

"Totdat de eerst dreun viel, was niemand ervan overtuigd dat het Penn Station werkelijk gesloopt zou worden of dat New York het zou toestaan dat er vandalisme gepleegd zou worden tegen een van de grootste en fraaiste monumenten van zijn tijd met Romeinse elegantie."