Parsi

Het broze evenwicht tussen goed en kwaad is synoniem aan het idee van zuiverheid en vervuiling. Zuiverheid is de kern van het goddelijke. De ergste vervuiling is afbreuk van de goddelijke zuiverheid na het overlijden van een mens. Om zuiver te blijven is het de plicht van een Parsi om zijn persoonlijke lichamelijke zuiverheid te onderhouden 'zoals God hem schiep'. Daarom verkiezen sommigen hun leven op te dragen aan de eigen zuiverheid en besluit men voor een leven als asceet.

Parsi Navjote ceremonie (rituele inwijding in het Zoroastrische geloof)

Een kind wordt in het zoroastrisme gewijd wanneer het oud genoeg is om bewust te kiezen voor het geloof. Hiervoor neemt het een ritueel bad, waarna een spiritueel schoningsgebed volgt. Vervolgens kleedt het kind zich in witte pyjama, shawl en platte randloze hoed. Na de gesacreerde initiatiegebeden ontvangt het kind de met zoroastrisme geassocieerde heilige tekens: een gewijd shirt, de sudre – onderkleding met een klein zakje voor, waarin "Goede Daden" worden verzameld. Daarnaast wordt de kusti, de heilige gordel en geweven uit 72 fijn wit wollen draden, en hiermee de 72 hoofdstukken van de Yasna (Heilige Schrift) verbeeldend, drie maal rond het middel gewonden. Te midden van de priesters wordt het God representerend reinigend vuur binnengebracht. Nu is de inwijding voltooid, en is het kind deel van de samenleving en zoroastrische religie geworden.

Parsi huwelijk in traditionele kledij, tussen ca. 1890 en 1923

Het huwelijk is bij de Parsi een uiterst belangrijk gebeuren: hiermee kan de uitbreiding van het Koninkrijk Gods worden bestendigd. Hoewel geen religieuze doctrine was het kinderhuwelijk tot midden 19e eeuw normaal. Met de sociale veranderingen in die tijd veranderde dit gebruik. Parsi als bevolkingsgroep zijn hoog geletterd, hetgeen ook voor de Parsi vrouwen geldt. Zij trouwen daarom vaak pas laat of helemaal niet waardoor zorgen over het voortbestaan van de Parsi ontstaan.

De huwelijksceremonie begint met een zuiverend bad. Bruid en bruidegom reizen in versierde wagens naar de trouwlocatie. Priesters uit beider families begeleiden de bruiloft. Het paar is aanvankelijk met een doek van elkaar gescheiden waardoor zij elkaar niet kunnen zien. Met zeven lange draden wol worden zij aan elkaar gebonden, waarna zij elkander met rijst bestrooien als symbool van dominantie. Afsluitend komt het religieuze aspect aan bod waarbij het paar voor de priesters verschijnt en het huwelijk de zegen krijgt.

Parsi Toren van Stilte, Bombay.

Met de "met dood geassocieerde verontreiniging" moet zorgvuldig worden omgegaan. In het huis van de overledene wordt een deel ervan afgescheiden om diens lijk op te baren. De priester bidt om de zonden van de overledene te reinigen en de religieuze toewijding en het geloof van de overledene te bevestigen. Het reinigende vuur wordt naar de kamer gebracht en de gebeden vangen aan. Men wast het lichaam, kleedt het in een schone sudre en kusti. In het hele begrafenisproces speelt de hond een essentiële rol: honden kunnen de dood zien. Met het trekken van een cirkel rond de overledene vangt de ceremonie aan. Alleen de dragers van de dodenbaar mogen deze naderen.

Parsi kennen een kenmerkende manier van overgeven van hun overledene aan de eeuwigheid: de luchtbegrafenis in de zo genoemde torens van stilte (Tower of Silence).[4] Op weg naar zo'n dodentoren lopen de dragers in paren, onderling verbonden met wit linnen. Het lichaam wordt op de toren gelegd waarna het aan de gieren wordt gelaten. Zijn de botten door de zon gebleekt, dan worden zij in de cirkelvormige opening in het midden van de toren geduwd. Het rouwproces duurt vier dagen. In plaats van het oprichten van gedenktekens voor de doden, bedrijft men liefdadigheid ter ere van de overleden persoon.

Een Parsi vuurtempel in Secunderabad, India.

Oorspronkelijk werden zoroastrische festivals in de openlucht gehouden. Pas later kwamen er tempels, vaak door rijke Parsis gebouwd. Vuur wordt gerepresenteerd als Ahura Mazda. Men kent twee type tempels waarin men verschillende vuren brandt. Het hoogste vuur niveau vindt men in de Atash Behram tempels, waarvan er acht in India zijn. Het prepareren van het vuur neemt een jaar in beslag. Eenmaal aangestoken wordt het met de grootst mogelijke zorg onderhouden.

In de Dar-I Mihr tempels is het voorbereidend proces ter ontsteken van het vuur minder intensief. Er zijn 160 van dergelijke tempels verspreid over India.

• Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Parsi (community) op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.

Zie de categorie Parsi van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.