P.P. Arnold

Arnold behoorde tot een familie van gospel-zangers en begon te zingen op 4-jarige leeftijd. Aan het begin van de jaren 60 werkte ze als achtergrondzangeres voor Bobby Day. Iets later kreeg ze van een bekende (Maxine Smith) het aanbod, om samen met Smiths vriendin Gloria Scott de voormalige Ikettes, de achtergrondband van Ike & Tina Turner, te vervangen. De drie zangeressen toerden enige tijd door de Verenigde Staten en gingen in 1966 naar het Verenigd Koninkrijk, waar ze een tournee met The Rolling Stones afwerkten. Mick Jagger was zo onder de indruk van Arnolds stem, dat hij manager Andrew Loog Oldham verzocht om de zangeres een contract aan te bieden bij Immediate Records, waarmee Oldham akkoord ging. Arnold nam afscheid van The Ikettes om in Londen te blijven.

In 1967 verscheen Arnolds debuutalbum The First Lady of Immediate, geproduceerd door Jagger, Oldham en Mike Hurst. Als single werd de Cat Stevens-song The First Cut is the Deepest uitgekoppeld. Veel van haar latere songs bij Immediate, waaronder de hit (If You Think You're) Groovy, werden geschreven door Steve Marriott en Ronnie Lane van The Small Faces, die Arnold ook begeleidden bij enkele opnamen. Als tegenprestatie droeg ze bij aan de achtergrondzang voor Tin Soldier. Bovendien toerde ze in 1968 met de band.

Haar eerste achtergrondband The Blue Jays hadden The Nice gevolgd. De zangeres toerde ondertussen met grootheden als Jimi Hendrix, The Who, The Kinks, David Bowie en Blind Faith. Haar coverversie van Angel of the Morning werd een grote hit. Maar een weinig later kwam Immediate in de problemen en verdween uiteindelijk van het toneel. Arnold tekende daarop bij Polydor en bracht twee singles uit, die beiden werden geproduceerd door Barry Gibb.

In 1970 speelde Arnold naast P.J. Proby in de rockmusical Catch a Fire en stelde later een nieuwe achtergrond band samen, bestaande uit Tony Ashton, Kim Gardner, Roy Dyke en Steve Howe. Ze begeleidde onder andere Nick Drake in de studio en toerde met Eric Clapton.

In 1978 keerde ze terug in de openbaarheid om weer samen te werken met Barry Gibb. Ze nam ook samen met Andy Gibb een versie op van de Carole King-klassieker Will You Still Love Me Tomorrow. In 1981 verhuisde ze naar Hollywood en speelde ze mee in enkele tv-series. Tijdens het daaropvolgende jaar keerde ze terug naar het Verenigd Koninkrijk, waar ze met Steel Pulse en The Kane Gang werkte. In 1984 begon ze ook weer met optreden, accepteerde een rol in de musical Starlight Express en zong ze samen met Boy George voor de soundtrack van de film Electric Dreams.

Later werkte ze samen met artiesten als Peter Gabriel (bij Sledgehammer), The Beatmasters, Dexter Wansel, Loose Ends, The KLF, Ocean Colour Scene, Primal Scream, Chaz Jankel en Roger Waters.

Ze was getrouwd met de bassist Fuzzy Samuels, waarmee ze terugkeerde naar L.A. en een zoon had. Echter het huwelijk werd later weer ontbonden. Iets later verongelukte Arnolds dochter uit een eerder huwelijk bij een auto-ongeluk. Daarop trok Arnold zich terug uit de muziekbusiness.