Carole King

Het eerste succes met een zelfgeschreven liedje had King al in 1960 op haar achttiende, met Will you love me tomorrow, gezongen door The Shirelles. Op haar zeventiende ontmoette ze haar eerste echtgenoot, Gerry Goffin. Er ontstond een samenwerking waarbij Goffin vaak de teksten bij King's liedjes schreef. De samenwerking was zeer succesvol en leidde tot vele hits voor anderen, zoals daar zijn:

• Will you love me tomorrow (een hit van The Shirelles)
• Take Good Care of My Baby (Bobby Vee)
• Crying in the Rain (Everly Brothers)
• The Loco-motion (Little Eva)
• (You Make Me Feel Like) A Natural Woman (Aretha Franklin).

Zelf had ze in 1962 een hit met It Might As Well Rain Until September. Dit werd ook opgenomen door de Engelse zangeres Helen Shapiro. In de jaren zestig heeft ze enkele malen geprobeerd een solocarrière van de grond te krijgen, wat echter steeds mislukte. In deze jaren was ze nog onzeker over haar zangcapaciteiten. Ze begeleidde anderen op de piano, maar zong niet live. Na haar scheiding van Gerry Goffin is ze getrouwd met musicus Charles Larkey en verhuisd naar de Amerikaanse westkust (Los Angeles). Daar formeerde ze met Danny Kortchmar de groep The City, die slechts één (geflopt) album - Now that everything's been said - heeft uitgebracht.

Na haar breuk met Goffin in 1968 overwon ze haar onzekerheid over het schrijven van teksten en haar eigen zangkwaliteiten, en begon liedjes voor zichzelf te schrijven. In 1970 verscheen haar eerste soloalbum, Writer. Dit album flopte, maar in 1971 brak ze alsnog door als soloartiest met het zeer succesvolle Tapestry, haar bekendste en meest gewaardeerde album. Tapestry wordt beschouwd als een van de beste elpees in de popmuziek van de jaren zeventig.[1][2] Het album zou zes jaar in de Amerikaanse hitlijst blijven staan. Hierop staan enkele van de vroegere hits die ze met Gerry Goffin schreef en het nummer You've got a friend. Dit werd overigens een hit voor James Taylor, die ook op Tapestry te horen is, als muzikaal begeleider. Ook staat hierop het nummer Where you lead, dat rond de eeuwwisseling hernieuwde belangstelling won, doordat het de titelsong was van de televisieserie Gilmore Girls.

Hierna heeft ze nog een aantal goed verkopende albums gemaakt zoals Music (1971), Rhymes and Reasons (1972) en Wrap Around Joy (1974). In 1974 had ze ook een hit met Corazon.

In 1976 kwam het samen met Goffin geschreven album Thoroughbred uit, waarop ook James Taylor, David Crosby en Graham Nash meezongen.

In de jaren tachtig bracht ze nog een aantal albums uit en zette zich in voor het milieu en werd activiste voor de Democratische Partij.

In 2010 vierde ze het dertigjarig jubileum van haar eerste duoconcert met James Taylor in de Troubadour. Beide artiesten zongen apart en samen en speelden gitaar en piano op elkaars nummers. Dit beviel zo goed dat ze daarna op tournee gingen met een band bestaande uit Kings schoonzoon en Taylors toenmalige begeleidingsmuzikanten.

In 2012 publiceerde ze haar autobiografie.[3] Eveneens in 2012 kreeg King een ster op de Hollywood Walk of Fame.

• Officiële website
• (en) Carole King in de database van AllMusic

Zie de categorie Carole King van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Wikiquote heeft een verzameling Engelstalige citaten gerelateerd aan Carole King.