Oriol Bohigas i Guardiola

Hij werd geboren in Barcelona in 1925. Hij was de zoon van Pere Bohigas i Tarragb (1886-1947,) een landbouwers en handelaarsfamilie uit Bages, en van Maria Guardiola i Ferrer (1895-1890), afkomstig uit een burgerlijke familie van kleine industriëlen uit Hostalfrancs. In 1937, tijdens de Spaanse Burgeroorlog verhuisde de familie naar Olot omdat zijn vader belast werd met het organiseren van de bewaking van de kunstschatten van de Barcelonese musea, die daar tijdelijk werden ondergebracht om ze voor het oorlogsgeweld te beschermen. Naast architectuur studeerde hij ook onder invloed van zijn muzikaal aangelegde moeder piano.[2]

Vanaf 1939 zet hij zijn middelbare studies verder in Barcelona. In 1943 slaagt hij met de grootste onderscheding in het staatsexamen. Samen met een aantal collega's, Moragas, Sostres, Coderch, Gili, Valls, Martorell en Pratmarsó richt hij in 1951 de Groep R op, die streeft naar een radicale ommekeer in de architectuurcultuur van het franquisme.[3] In 1957 huwde hij met Isabel Arnau. Het gezin kreeg vijf kinderen.

Van 1943 tot 1951 studeert hij aan de Hogeschool voor architectuur[4] in zijn geboortestad. In 1951 richt hij samen met Josep Maria Martorell i Codina en de Britse David Mackay het bureau MBM Arquitectes op. In 1961 specialiseert hij zich in de stedenbouwkunde en in 1965 promoveert hij tot doctor met een studie over de neoklassicistische en romantische architectuur in Barcelona.

In maart 1966 was hij één van een hele reeks catalanistische intellectuelen en kunstenaars die aan de Caputxinada, een van de eerste grote manifestaties van de verzetsbeweging tegen de dictatuur van Francisco Franco, deelgenomen heeft. Na zijn arrestatie kreeg hij een boete en werd als hoogleraar ontslagen.[5] In 1970 won hij de examens en krijgt de leerstoel Compositie aan de Architectuurschool van Barcelona. In 1971 weigert hij de eed van trouw aan het Movimiento, de franquistische eenheidspartij te zweren en wordt zijn benoeming vernietigd, en pas in 1977, in de overgangsperiode naar de democratie wordt hij opnieuw benoemd.

Na de dood van Franco (1975) en de terugkeer van de democratie (1978) kreeg hij weer overheidsopdrachten en hij werd in 1977 directeur van de hogeschool waar hij zelf gestudeerd had. In 1984 verlaat hij die functie en wordt stedenbouwkundig raadgever voor het stadsbestuur van Barcelona als coördinator van de bouw- en wegenwerken die de stad voor de Olympische Spelen van 1992 gereed moeten maken. In 1991 werd hij benoemd tot hoofd van de afdeling cultuur van Barcelona.

Naast zijn hoofdberoep als architect en stedenbouwkundige is hij ook op cultureel vlak zeer actief. Vanaf 1969 werkte hij mee aan de uitgeverij Edicions 62 die sedert 1962, profiterend van een voorzichtige ontspanning van de dictatuur opnieuw in het Catalaans kon publiceren.[6] Van 1981 tot 1988 was hij voorzitter van de Fundació Joan Miró. Van 2003 tot 2007 was hij voorzitter van het cultureel centrum Ateneu Barcelonès.

Jardin Céramique of Klein Circus aan de Avenue Céramique in Maastricht

• Het gebouw van de onderlinge verzekeringsmaatschappij Mútua Metal.lúrgica
• Flatgebouwen in de Kochstraße in Berlijn
• Ombouw en modernisering van het theater Poliorama in Barcelona
• Een groep woning aan de Ronda del Guinardó in Barcelona (1961-1964)
• De Escola Garbí (1965), school, in Barcelona[7]
• De hoofdzetel van de uitgeverij Editorial Destino in Badalona (1965-1967)
• De Sagrada Família in Igualada (1965-1969)[8]
• De Escola Thau Barcelona in Barcelona (1972-1974)
• Het Olympisch dorp en de Olympische Haven van Barcelona (1985-1992)
• De wijk Sextius-Mirabeau in Aix-en-Provence 1990
• Kantoorgebouw Palau Nou de la Rambla in Barcelona (1989-1993)
• Appartementengebouw Jardin Céramique of Klein Circus, Maastricht-Céramique (1994-98)
• De Universiteit Pompeu Fabra in Barcelona (1995-2001)
• De wijk Perrache-Confluent in Lyon (1997)
• De uitbreiding van het grootwarenhuis El Corte Inglés (1998-2004)

• Verschillende prijzen van de stichting Foment de les Arts i del Disseny, een stichting die sedert 1904 design stimuleert
• 1984: Samen met zijn studiegenoten, de prijs van de Internationale Bauausstellung in Berlijn voor een project voor de wederopbouw van een wijk
• 1990: Premi Crítica Serra d'Or de Literatura i Assaig
• 1988: Médaille de l'Urbanisme van de Parijse Académie d'architecture
• 1991: Creu de Sant Jordi
• 1992: Doctor Honoris Causa aan de Technische Universiteit Darmstadt
• 1995: Doctor Honoris Caus aan de Universiteit Menéndez y Pelayo in Santander
• 2004: Arpafil-prijs ter gelegenheid van de boekenbeurs van Guadalajara
• 2011: Premi Nacional de Cultura voor zijn volledige carrière van de Consell Nacional de la Cultura i de les Arts

Een volledige lijst is hier te vinden.

• Barcelona entre el Pla Cerdà i el barraquisme (1963)
• Arquitectura modernista (1968)
• Les escoles tècniques superiors i l'estructura professional (1968)
• Contra una arquitectura adjectivada (1969)
• Arquitectura española de la Segunda República (1970, 2de uitgave in 1999)
• Polèmica d'arquitectura catalana (1970)
• Proceso y erótica del diseño (1972 i 1979)
• Once arquitectos (1976)
• Reconstrucció de Barcelona (1985)
• Del dubte a la revolució i Contra la incontinència urbana (1999)

Een volledige bibliografie is hier te vinden.

Hij heeft daarnaast ontelbare bijdragen aan tijdschriften en dagbladen geschreven, sommige werden later gebundeld en in boekvorm uitgegeven. In 1989 schreeft hij voor zijn mémoires in Combat d'incerteses (vertaald: Een gevecht met onzekerheden) de Premi Crítica Serra d'Or de Literatura i Assaig (1990) gekregen. Vanaf 1994 krijgt hij een regelmatige column in de krant Avui waarin hij een soort open brieven aan politici schrijft.

• "Oriol Bohigas (Barcelona, 1925). Arquitecte, urbanista i investigador." Biografische nota naar aanleiding van de prijsverlening van de Premi Nacional de Cultura

Zie de categorie Oriol Bohigas van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.