Oranje-Nassau II

In 1879 had Carl Honigmann al een aanvraag voor een concessie gedaan. Deze werd toen 'Carl' genoemd. In 1893 werd de concessie ondergebracht in het nieuwe mijnbedrijf "NV Maatschappij tot Exploitatie van Limburgsche Steenkolenmijnen." dat samen met de ondernemer Henri Sarolea was opgericht en de exploitatie van de Oranje Nassaumijnen zou uitvoeren. Na de aanleg van een spoorlijn kreeg Schaesberg een van de eerste mijnzetels. In 1898 werd begonnen met het aanleggen van twee schachten.

Een houten boortoren en een werkplaats werden gebouwd, een waterput gegraven, een stoomketel en andere machines werden opgesteld. Eind april 1899 werd een diepte bereikt van 77 meter en in november van dat jaar 97,70 meter. Er werd een volboor gebruikt met een diameter van 3,90 meter en er werd voorgeboord met een boor met een middellijn van 1,25 meter. De aanleg liep vertraging op omdat op 12 november 1899 door een brand de houten boortoren werd vernield. Daardoor vielen de boorwagen en een groot aantal andere ijzeren delen in de schacht. Dat moest er allemaal weer uitgehaald worden. Begin 1900 werd het boren hervat. Het boren van de eerste schacht duurde 4,5 jaar.

Het afdiepen van de 40 meter uit elkaar liggende schachten gebeurde door middel van de Honigmann-de Vooysboormethode. Deze manier van schachtaanleg werd ontwikkeld door Friedrich Honigmann.

Schacht I van de Oranje-Nassau II had een diepte van 475 meter en een diameter van 3,45 meter. De liftkooien werden aangedreven door een ophaalmachine op stoom met een vermogen van 660 pk. Naast deze schacht stond het ventilatorgebouw. Via schacht I werd de lucht uit de ondergrondse mijn gezogen. Schacht I was derhalve de uittrekkende en schacht II de intrekkende schacht.

Schacht II was 390 meter diep en had eveneens een diameter van 3,45 m. De kooien werden, net als die van schacht I, aangedreven door een ophaalmachine op stoom, met een vermogen van 660 pk.

De verdiepingen van de mijn waren gelegen op 163, 210, 225, 260, 320, 360, 390 en 430 meter onder het maaiveld.

Op 10 januari 1918 vond bovengronds een zware ontploffing plaats. Een stoomvat explodeerde en zorgde voor een enorme ravage aan gebouwen en installaties. Er viel één dode te betreuren: Jacob Jongen, 48 jaar oud.

In 1920 werkten 1218 mensen in de mijn. Dat liep op tot 1465 in 1931. Vanaf 1 oktober 1969 tot aan de definitieve sluiting van de mijn op 1 juni 1971 moesten 1278 personeelsleden vertrekken. Ongeveer 413 mijnwerkers werden overgeplaatst naar de ON I en ON III/IV, 418 personeelsleden werden omgeschoold, 131 namen ontslag en 317 gingen met pensioen of kwamen in een overbruggingsregeling of de WAO terecht.