Oplaadpunt

Een thuislader is een oplaadpunt voor een enkel voertuig voor thuisgebruik of bij een kantoor. Een thuislader is een klein kastje dat gemonteerd kan worden tegen een muur of aan een paal. De stroom wordt afgenomen van de groepenkast en het maximale vermogen is hierdoor afhankelijk van de daarin toegepaste zekering. Er zijn typen die met een knop en die met een pasje aan en uitgeschakeld kunnen worden. De vermogens variëren van 3,7 tot 22 kW.

Een openbare laadpaal voor auto's is voorzien van een of meerdere stopcontacten en wordt doorgaans geplaatst bij openbare parkeervoorzieningen. In heel Europa zijn ze voorzien van een Mennekes-type-2-contactpunt, in de Verenigde Staten van een Yazaki-contactpunt.

De omvormer om van wisselspanning gelijkstroom te maken in een voertuig is een beperkende factor in het snel kunnen opladen. Oplaadpunten die een installatie hebben om gelijkstroom te leveren kunnen meer vermogen leveren en daardoor een accu sneller opladen. Langs snelwegen zijn snellaadpalen aangelegd, zoals bijvoorbeeld het supercharger netwerk van Tesla Motors en Fastned stations. Auto's die beschikken over een gelijkstroomaansluiting zijn met een snellaadpaal na ongeveer een half uur opgeladen. Sinds april 2014 zijn er wereldwijd 3688 snelladers van het type CHAdeMO actief, waarvan 2000 in Japan, 1000 in Europa en 600 in de VS.[6]

Een vehicle-to-grid- of V2G-laadpaal kan behalve de accu van het voertuig opladen ook elektriciteit terugleveren aan het elektriciteitsnetwerk. De Utrechtse wijk Lombok heeft als eerste ter wereld dit type laadpaal in gebruik genomen. Overdag slaat een V2G-laadpaal lokale zonne-energie op in elektrische deelauto’s, op een geschikt moment wordt het energieoverschot teruggeleverd aan het net.[7]

Alleen opladen voor elektrische voertuigen; betalen bij parkeerautomaat (Dordrecht)

Een laadplein is een concentratie van een groot aantal laadpalen op één locatie. Doordat de elektronica in één centrale kast zit, kunnen de individuele laadpalen zeer compact en goedkoop zijn. In Nederland was Arnhem de eerste gemeente waar een laadplein met 16 oplaadpunten op een openbaar parkeerterrein werd gerealiseerd.[8]

Stroomafnemer van het type Schunk SLS 101 op VDL Citea bij Arriva

Een stroomafnemer neemt via een boven- of onderleiding op bepaalde plekken elektriciteit af. Voor elektrische bussen is het periodiek laden van de accu de meest levensvatbare variant van het opladen. Het voertuig opladen bij de verschillende stop- en eindpunten zorgt ervoor dat de accu niet groot hoeft te zijn en doet over het algemeen een kleiner beroep op het elektriciteitsnet dan wanneer gekozen wordt voor de laadpaaltechniek.

Een oplaadpunt met inductieplaat maakt het mogelijk op te laden met magnetische inductie zonder fysiek contact tussen het voertuig en het laadpunt. Deze techniek wordt nog weinig toegepast. In Rotterdam is eind 2016 een proef gestart.[9]

In Nederland zijn diverse fabrikanten die laadpalen produceren en exploiteren. Laadpalen zijn te gebruiken door ieder merk elektrische auto behalve de laadpalen van Tesla. Tesla heeft een eigen netwerk van superchargers die alleen door Tesla-voertuigen te gebruiken zijn. Veel laadstations van Fastned daarentegen hebben wel Tesla-adapters zodat Tesla-voertuigen daar kunnen laden.

Anno 2017 waren er meer dan 75.000 particuliere laadpunten[14] waarmee Nederland het grootste aantal openbare laadpalen voor elektrische auto’s in de Europese Unie heeft, namelijk 28%, gevolgd door Duitsland met 25.241 openbare laadpalen.

Sinds 2019 zijn er in Nederland meer dan 50.000 openbare laadpunten.[15]

In Nederland is Amsterdam koploper met 3267 openbare laadpalen.[16]

Bij de meeste oplaadpalen in Nederland gaat betalen met een RFID-laadpas die het bedrag d.m.v. automatische incasso afschrijft van de bankrekening van de elektrische rijder. Bij enkele types laadpalen kan geladen en betaald worden met een smartphone-app. Het tarief is per afgenomen kWh, dus onafhankelijk van de tijdsduur dat de auto verbonden is met de laadpaal. De tarieven zijn afhankelijk van de laadpaal, de exploitant van de laadpaal, de elektriciteitsleverancier, het soort abonnement en wel/niet starttarief.[17] Daardoor ontstaan een ondoorzichtige tariefstructuur en sterk uiteenlopende tarieven.[18] Om te voorkomen dat laadplaatsen en laadpalen bezet blijven als de accu al vol is, gaat NUON nieuwe laadpalen plaatsen waarbij niet alleen wordt betaald voor het laden van de accu, maar ook voor het aantal uren dat men ingeplugd is.[19] Bij Pitpoint-MRA-Elektrisch-laadpalen staan vaste tarieven op de palen vermeld.

Met Nederlandse laadpassen of apps kan maar zeer beperkt in het buitenland geladen worden. De Open Fast Charging Alliance is een samenwerkingsverband tussen Nederland, Frankrijk, Oostenrijk, Noorwegen en Zweden met doel snellaadstations toegankelijk te maken voor de deelnemende landen.[20] Vooralsnog ontbreken België, Duitsland en Denemarken.

Wegsleepregelingsbord bij parkeerplaats die uitsluitend bedoeld is voor het opladen van elektrische voertuigen (Amsterdam)

Er bestaan vijf officiële verkeersborden voor parkeerplaatsen met een oplaadpunt voor elektrische auto's en één voor elektrische fietsen.[21] Daarnaast zijn er een aantal varianten van deze borden in omloop. Er is verschil in wel of niet exclusief parkeren voor elektrische voertuigen, wel of niet betaald parkeren, wel of niet uitsluitend voor vergunninghouders, wel of niet laden verplicht, wel of niet tijdslimiet, en wel of niet wegsleepregeling van kracht bij fout parkeren of niet laden. Dit is niet altijd ter plekke aangegeven. De regels verschillen per gemeente en kunnen veranderen. Over het algemeen is het niet gratis parkeren voor elektrische auto's in zones waarvoor betaald parkeren geldt. Sommige gemeentes geven dit duidelijk aan met borden (zie foto).

De bewegwijzering voor snellaadstations langs de snelweg loopt achter bij die van benzinestations. Voor benzinestations staan er borden langs de snelweg, maar dit is nog niet het geval voor snellaadstations. Hoewel in andere landen zoals Frankrijk en Duitsland deze borden nu al wél aanwezig zijn, is er in Nederland op dit punt nog niets geregeld door zowel de ANWB als het Ministerie van Infrastructuur en Milieu.