Onechte koraalslang

Deze slang bereikt een lichaamslengte van ongeveer 75 tot 85 centimeter. Het lichaam heeft een onopvallende kop en grove schubben, maar kleine ogen die enigszins verborgen zijn tussen de huid.De slang is gemakkelijk te herkennen aan het rode lichaam met zwarte dwarsbanden. De snuit is altijd zwart en omdat de staart dat ook is zijn het begin en einde van deze slang moeilijk uit elkaar te houden, wat bij predatie een voordeel is.

Het uiterlijk van deze soort lijkt sprekend op de harlekijnkoraalslang (Micrurus fulvius), een zeer giftige slangensoort met een overlappend verspreidingsgebied. Het imiteren van gevaarlijke soorten door niet-gevaarlijke soorten wordt overigens ook wel mimicry genoemd. Een andere slang die dit trucje gebruikt is de melkslang (Lampropeltis triangulum). Het verschil zit hem in de kleuren van de dieren, de harlekijnkoraalslang heeft erg brede rode en smallere zwarte banden, met tussen iedere schakeling een zeer smalle oranje of gele band. Bij de onechte koraalslang ontbreken gele of oranje kleuren, en zijn de zwarte en rode banden veel smaller, slechts een vierde. Deze soort is ongevaarlijk maar harlekijnkoraalslangen kunnen dodelijk zijn, bij twijfel is het beter om geen enkel risico te nemen, omdat veel slangen een breed scala aan kleurvariaties kennen, die voor verwarring zorgen.

De onechte koraalslang komt alleen voor in het noorden van Zuid-Amerika, ten oosten van de rivier de Andes. Het voedsel is opmerkelijk; deze soort leeft voornamelijk van kleine smalle dieren zoals wormen en wormsalamanders. De bek van de slang is te klein om grotere prooien op te nemen.[3]

De onechte koraalslang is eierlevendbarend er worden dus geen eieren afgezet maar de jongen komen levend ter wereld. Deze soort leeft ingegraven in de grond maar komt ook wel boven, echter zelden overdag.

De soort werd voor het eerst wetenschappelijk beschreven door Carolus Linnaeus in 1758. Oorspronkelijk werd de wetenschappelijke naam Anguis Scytale gebruikt. De soort behoorde later tot het geslacht Tortrix, waardoor de verouderde wetenschappelijke naam in de literatuur wordt gebruikt. Het is tegenwoordig de enige soort uit het monotypische geslacht Anilius.

Er worden twee ondersoorten erkend, die verschillen in uiterlijk en verspreidingsgebied.

• Anilius scytale phelpsorum
• Anilius scytale scytale