Nol de Ruiter

De Ruiter speelde voor drie Utrechtse clubs: DOS, Velox en USV Elinkwijk. Deze zouden in 1970 fuseren tot FC Utrecht.

Van juli 1974 tot juni 1976 was de voormalig voetballer actief als hoofdtrainer van FC Den Bosch, waarmee hij tweemaal tiende eindigde in de Eerste divisie. Tussen juli 1976 en juni 1980 was De Ruiter hoofdtrainer van SC Cambuur. Tussen juli 1980 en juni 1982 trainde hij FC Wageningen. Het tweede seizoen had hij Hans Boersma als assistent, die hem in 1982 opvolgde als technisch verantwoordelijke. In 1983 en 1984 trainde hij SC Veendam.

In juli 1984 werd De Ruiter aangesteld als hoofdtrainer bij FC Utrecht, als vervanger van de Welshman Barry Hughes. De Utrechter kreeg de voorkeur boven Pim van de Meent en Simon Kistemaker. De geboren Utrechter had nog nooit voor de club gespeeld, maar werd desondanks als een clubman beschouwd, aangezien hij wel actief was voor de drie voorgangers DOS, Velox en USV Elinkwijk. Hij beloofde de club "goed, agressief en aanvallend voetbal",[1] iets wat hij, getuige een tiende, twaalfde en zesde plaats, niet helemaal waar heeft kunnen maken. In 1985 verving speler Willem van Hanegem hem na zes wedstrijden als woordvoerder tegenover de pers. In 1985 won De Ruiter met FC Utrecht de KNVB beker. Dankzij een doelpunt van John van Loen werd Helmond Sport in de finale met 1-0 verslagen. In 1987 won De Ruiter met FC Utrecht de nacompetitie van de Eredivisie en behaalde hij Europees voetbal. Nog datzelfde jaar werd Han Berger aangesteld als de nieuwe trainer.

De Ruiter trad in dienst van de KNVB en werd assistent van bondscoach Rinus Michels. Hij maakte het gewonnen EK van 1988 als eerste assistent van De Generaal mee. In 1990 was De Ruiter twee wedstrijden lang zelf bondscoach van het Nederlands elftal. Hij was de opvolger van Thijs Libregts (waar hij al assistent van was), die ontslagen werd wegens een slechte relatie met de belangrijkste spelers. Onder leiding van De Ruiter speelde het Nederlands elftal op 21 februari 1990 thuis met 0-0 gelijk tegen Italië en ruim een maand later, op 28 maart 1990, verloor het in en tegen de Sovjet-Unie met 2-1. Vervolgens gaf hij het stokje over aan Leo Beenhakker.

Tussen juli 1992 en juni 1994 was De Ruiter trainer van ADO Den Haag, dat destijds uitkwam in de Eerste divisie. Onder zijn leiding eindigde de ploeg achtereenvolgens als achtste en als zevende. De Ruiter kreeg ruzie met zes spelers, die hij uit de selectie zette. Deze spelers, onder wie Cor Lems, Frans Danen en Marcel Valk, werden aangeduid als De Bende van Zes.

In juli 1994 vertrok De Ruiter naar Egypte, waar hij aangesteld werd als bondscoach van het Egyptisch elftal. In januari 1995 keerde De Ruiter terug in Nederland.[2]

In november 1995 werd hij aangesteld als interim-trainer van FC Utrecht, de rol die hij combineerde met de functie van directeur spelersbeleid. Hij nam de plaats in van Simon Kistemaker, die vanwege de slechte resultaten werd ontslagen. De Ruiter leidde twee wedstrijden: uit tegen FC Volendam werd met 1-0 gewonnen, thuis tegen N.E.C. ging de ploeg met 2-1 onderuit. Op 23 januari 1996 werd Ronald Spelbos de definitieve opvolger van De Kist.

In november 1997 keerde De Ruiter als interim-trainer nog kort terug bij FC Utrecht, waar hij drie wedstrijden leidde.

Al tijdens zijn carrière als trainer was De Ruiter actief als scout voor de club uit de Domstad. Hij was onder andere verantwoordelijk voor de komst van Erik Willaarts en Giuseppe Rossini. In november 2007 maakte hij bekend in de daaropvolgende zomer te stoppen als hoofd scouting voor FC Utrecht, naar eigen zeggen omdat hij zichzelf te oud vond. Hij bleef wel actief binnen het scoutingsapparaat van de club. De Ruiter werd opgevolgd door Edwin de Kruyff, voormalig topscorer van FC Utrecht.