Nicolás Almagro

In de jaren 2000 tot en met 2003 speelde Almagro hoofdzakelijk futurestoernooien. In 2003, het jaar dat hij proftennisser werd, won hij meerdere futurestoernooien, en won hij ook zijn eerste challenger, in Olbia. Hij boekte dat jaar ook zijn eerste zege op een ATP-toernooi, toen hij in de eerste ronde van het ATP-toernooi van Palermo won van zijn landgenoot Àlex Corretja, die zich terugtrok.

In 2004 voegde Almagro drie challengerzeges toe aan zijn palmares met winst in Barletta, Manerbio en Kiev. In mei maakte hij zijn grandslamdebuut op Roland Garros, waar hij in de eerste ronde verloor van Gustavo Kuerten. Door zijn twee challengerzeges eind augustus kwam Almagro in september voor het eerst binnen in de top 100. Hij eindigde het jaar uiteindelijk net binnen de top 100, op plaats 100.

In januari 2005 werd hij in zijn eerste Australian Open meteen in de eerste ronde uitgeschakeld. In februari haalde hij zijn eerste ATP-kwartfinale, in Buenos Aires. Op Roland Garros boekte hij voor het eerst een overwinning in een grandslamtoernooi. Hij versloeg Ivo Karlović in de openingsronde, maar verloor van 's werelds nummer 1 Roger Federer in de tweede. Op Wimbledon verloor Almagro in de eerste ronde, op de US Open in de tweede. Het hele jaar bleef Almagro rond de honderdste plaats hangen. Hij eindigde het jaar op plaats 111.

Net als in 2005 werd Almagro op de Australian Open van 2006 in de eerste ronde uitgeschakeld. In februari bereikte hij de kwartfinale in Costa do Sauipe en de halve finale in Acapulco. In april boekte hij zijn eerste ATP-zege door in de finale van het ATP-toernooi van Valencia de Fransman Gilles Simon te verslaan. Die maand haalde hij ook nog de halve finale in Barcelona. Begin mei bereikte hij zijn eerste kwartfinale op een Masterstoernooi, in Rome. Door deze mooie resultaten kwam Almagro op 1 mei voor het eerst de top 50 binnen. Roland Garros en Wimbledon vielen dan weer tegen, met uitschakelingen in de tweede en eerste ronde respectievelijk. Ook tijdens de zomer haalde Almagro maar weinig goede resultaten. Op de US Open verloor hij eveneens in de openingsronde. In het najaar haalde hij nog twee mooie resultaten: een halve finale in Palermo en een kwartfinale in Lyon. Almagro sloot het jaar voor het eerst af in de top 100 en top 50, op plaats 32.

Ook in 2007 kwam Almagro niet voorbij de eerste ronde op de Australian Open. In februari bereikte hij de kwartfinale in Costa do Sauipe en Acapulco en de halve finale in Buenos Aires. In april verdedigde hij met succes zijn titel in Valencia. Op het Masterstoernooi van Hamburg bereikte hij de kwartfinale. Op Roland Garros en Wimbledon kwam hij even ver als in 2006. Tijdens de zomer haalde hij de finale in Båstad en de kwartfinale van het Masterstoernooi van Cincinnati. Op de US Open bereikte hij zijn beste grandslamresultaat tot dan toe door de derde ronde te halen. Daarna haalde hij geen grote resultaten meer in 2007. Almagro sloot het jaar af op plaats 28.

Net als de drie voorbije jaren sneuvelde Almagro in de eerste ronde op de Australian Open. Februari daarentegen was succesvol met een kwartfinale in Buenos Aires en twee toernooiwinsten, in Costa do Sauipe en Acapulco, waar hij respectievelijk Carlos Moyà en David Nalbandian klopte in de finale. In april verhinderde David Ferrer hem om voor het derde jaar op rij het ATP-toernooi van Valencia te winnen. Net voor Roland Garros haalde Almagro twee kwartfinales: in Barcelona en op de Masters van Rome. Hierdoor kwam hij voor het eerst binnen in de top 20. Op Roland Garros bereikte hij zijn beste grandslamresultaat ooit door er de kwartfinale te halen. Hij verloor van de uiteindelijke winnaar, zijn landgenoot Rafael Nadal. Op Wimbledon verloor hij in de tweede ronde. Begin juli haalde hij zijn hoogste ATP-ranking tot dan toe, toen hij de 11e plaats bereikte. Tijdens de zomer nam hij deel aan de Olympische Zomerspelen in Peking, waar hij in de eerste ronde van het olympisch tennistoernooi werd uitgeschakeld door de Fransman Gaël Monfils. Op de US Open haalde hij net zoals in 2007 de derde ronde. In het najaar werd hij telkens vroeg uitgeschakeld in de toernooien waaraan hij deelnam. Almagro had in de tweede helft van het jaar geregeld problemen met een blessure aan de rechterhand, waarvoor hij in juli werd geopereerd. Hij eindigde het jaar voor het eerst binnen de top 20, op plaats 18.

In 2009 maakte Almagro zijn beste seizoensstart tot dan toe met een kwartfinale op het ATP-toernooi van Auckland en een derde ronde op de Australian Open. Het was de eerste maal dat Almagro voorbij de eerste ronde op dit grandslamtoernooi kwam. In februari kon hij zijn titel in Acapulco verlengen. Dat kon hij echter niet in Costa do Sauipe, waar hij de kwartfinale haalde. Op Roland Garros en Wimbledon haalde hij de derde ronde. Tijdens de zomer haalde hij kwartfinales in Båstad en Hamburg. Op de US Open haalde hij net zoals in de drie andere grandslamtoernooien van dat jaar de derde ronde. Almagro's beste resultaat in het najaar was de kwartfinale op het ATP-toernooi van Wenen. Hij sloot 2009 af op de 26e plaats.

Begin 2010 haalde Almagro zijn beste resultaat op de Australian Open door de vierde ronde te bereiken. In februari haalde hij de kwartfinale in Acapulco. In maart haalde hij de vierde ronde en de kwartfinale op de Masterstoernooien van Indian Wells en Miami respectievelijk. Net voor Roland Garros haalde hij de kwartfinale in München en de halve finale op het Masterstoernooi van Madrid. Op Roland Garros bereikte hij voor de tweede maal de kwartfinale. Net als in 2008 was het de uiteindelijke winnaar Rafael Nadal die hem versloeg. Door deze prestatie kwam Almagro weer in de top 20 binnen. Op Wimbledon lag Almagro er echter al in de eerste ronde uit. Tijdens de zomer pakte Almagro twee ATP-titels door in de finale van het ATP-toernooi van Båstad de Zweed Robin Söderling, de nummer vijf van de wereld, te verslaan en in Gstaad Richard Gasquet in de finale te kloppen.[1][2] Op de US Open haalde hij de derde ronde. Almagro's beste resultaat van het najaar was de halve finale op het ATP-toernooi van Wenen. Voor de tweede maal sloot hij het jaar af binnen de top 20, op plaats 15.

Almagro startte het jaar goed met een halve finaleplaats op het ATP-toernooi van Auckland en een vierde ronde op de Australian Open. In februari won hij twee titels in evenveel weken door voor de tweede keer het ATP-toernooi van Costa do Sauípe te winnen[3] en de titel op het ATP-toernooi van Buenos Aires in de wacht te slepen.[4] Hij haalde net geen hattrick, want eind februari verloor hij de finale van het ATP-toernooi van Acapulco - zijn derde opeenvolgende finale - van zijn landgenoot David Ferrer.[5] In april haalde hij de halve finale in Barcelona, waarna hij voor het eerst in zijn carrière de top 10 binnen dook. Net voor Roland Garros, waar hij verrassend verloor in de eerste ronde, won hij het ATP-toernooi van Nice[6] en haalde hij met een 9e plaats zijn hoogste ATP-ranking ooit. Op Wimbledon evenaarde hij zijn beste resultaat met een derde ronde. In juli haalde hij de halve finale in Båstad en de finale van het ATP-toernooi van Hamburg, die hij verloor van Gilles Simon.[7] In de aanloop naar de US Open, waar hij verloor in de eerste ronde, haalde hij nog een halve finale in Gstaad, waar hij zijn titel verdedigde, en de kwartfinale op het Masterstoernooi van Montréal. Na de US Open bleven de goede resultaten wat uit, met enkel de kwartfinale in ATP-toernooi van Kuala Lumpur als sterkste prestatie. Niettemin eindigde Almagro het jaar voor het eerst binnen de top 10, op plaats 10.

Zijn eerste toernooizege van dit jaar behaalde hij in São Paulo, door Filippo Volandri in de finale te verslaan. In Buenos Aires verloor hij van zijn landgenoot David Ferrer.

Almagro speelde in 2008 voor het eerst voor het Spaanse Davis Cupteam, in een duel tegen Peru in de eerste ronde van de Wereldgroep. Hij speelde in 2008 en 2010 in de Davis Cup. In totaal speelde hij vijf enkelpartijen, waarvan hij er drie won.