Nancy Friday

Friday groeide op in Charleston (South Carolina) en ging naar Wellesley College in Massachusetts, waar zij in 1955 afstudeerde.[2] Zij werkte korte tijd als verslaggever voor de San Juan Island Times en daarna als journalist voor tijdschriften in New York, Engeland en Frankrijk voor ze full-time schrijfster werd.

Friday overleed in 2017 op 84-jarige leeftijd aan de gevolgen van de ziekte van Alzheimer in haar woning in Manhattan, New York.[3]

In 1973 publiceerde Friday haar eerste boek, dat meteen een bestseller werd, My Secret Garden (Diepe gronden). Dit boek bevat interviews met vrouwen over hun seksualiteit en hun fantasieën daarover. Haar latere boeken handelden over thema's zoals de relatie tussen moeders en dochters, seksuele fantasieën, liefdesrelaties, jaloezie, afgunst, feminisme, bdsm en schoonheid. Zij maakte ook in die boeken geregeld gebruik van interviews.

In de jaren 1980 en begin jaren 1990 was zij een veelgevraagd gast in radio- en tv-programma's zoals Politically Incorrect, The Oprah Winfrey Show, Larry King Live, Good Morning America en NPR’s Talk of the Nation.

Ondanks het oordeel van het Amerikaanse feministische tijdschrift Ms. magazine dat Friday geen feminist is[4], heeft Friday de overtuiging dat feminisme en waardering voor mannen elkaar niet uitsluiten. In haar publicaties betoogt Friday dat vrouwen vaak grootgebracht worden met een verouderd en beperkend ideaal van vrouwelijkheid dat niet representatief is voor het echte innerlijke leven van veel vrouwen. Volgens Friday zou openheid over hun innerlijke leven er aan kunnen bijdragen dat vrouwen tevredener worden met zichzelf. Zij beweert dat dit niet te wijten is aan opzettelijke kwaadaardigheid van de opvoeders van een vrouw, maar veroorzaakt wordt door sociale verwachtingen. Volgens haar is het gezonder voor zowel vrouwen als mannen als beiden even vrij zijn om zichzelf te zijn, even open kunnen leven en evenveel mee kunnen doen in de maatschappij.

Friday zei over haar eigen werk: "Eind jaren 1960 koos ik ervoor te schrijven over de seksuele fantasieën van vrouwen, omdat dat onderwerp maagdelijk terrein was. Het was een ontbrekend puzzelstukje... in een tijd dat de wereld plotseling nieuwsgierig was naar seks en naar vrouwelijke seksualiteit."[5] Er heerste op dat moment een wijdverbreid idee dat vrouwen geen seksuele fantasieën hebben.[6]

Zij stelde dat "meer dan enige andere emotie, schuldgevoel de verhaallijnen bepaalde van de fantasieën in My Secret Garden... dat vrouwen manoeuvres bedenken om hun angst te overwinnen dat hun verlangen naar een orgasme een slechte vrouw van ze maakt." Haar latere boek My Mother/My Self (Mijn moeder en ik) "ontstond direct vanuit de vraag in My Secret Garden naar de oorzaak van het verschrikkelijke schuldgevoel van vrouwen over seks."[5]

Toen ze twintig jaar later in Women on Top (Dromen van de daad) terugkeerde naar haar oorspronkelijke onderwerp, fantasieën van vrouwen, was dat vanuit het idee dat "de seksuele revolutie" tot stilstand gekomen was: "Het was de begerigheid van de jaren 1980 die de doodslag had gegeven... de neergang van gezonde seksuele nieuwsgierigheid."[5]

Net als andere feministen was Friday vooral bezorgd over de invloed van de stereotiepe beelden van hoe een 'goede vrouw' zich zou moeten gedragen,[5] maar vindt dat de focus bij feministisch denken meer op psychologie van vrouwen zou moeten liggen en minder op hoe een feminist hoort te denken.

Critici hebben Fridays boeken onwetenschappelijk genoemd, omdat de auteur bij haar interviews om reacties vroeg.[7] Daarmee zou ze de geïnterviewde personen mogelijk in een bepaalde richting hebben geduwd.

Het boek My Secret Garden werd ontvangen met een "salvo van de media die mij ervan beschuldigden het hele boek te hebben bedacht en alle fantasieën te hebben verzonnen"; My Mother/My Self werd "aanvankelijk . . . heftig afgewezen door zowel uitgevers als lezers",[5] terwijl Women on Top "zwaar bekritiseerd werd om zijn aanschouwelijke en sensationele inhoud."[7]

Friday is ook bekritiseerd om haar reactie op de affaire Bill Clinton/Monica Lewinsky; critici vonden haar reactie seksistisch. De journalist Jon Ronson schreef: "In februari 1998 werd de feministische schrijfster Nancy Friday door de New York Observer gevraagd te speculeren over Lewinsky’s toekomst. 'Zij kan haar mond verhuren', antwoordde Friday."[8]