Milieupark

Gft-afval in het milieupark.

Een eerste functie is het scheiden van het afval. Het beleid van de Nederlandse overheid is er op gericht om in het jaar 2020 75% van het afval te recyclen. Anno 2014 werd 50% van het afval gerecycled. Een tweede doel is de hoeveelheid ongescheiden huishoudelijk afval, die in 2012 5 kg per inwoner per week bedroeg, omlaag te brengen.[1] Om afval te kunnen hergebruiken is het het eenvoudigste wanneer het apart aangeboden wordt. Het is technisch lastig en duurder om ongescheiden afval naderhand te scheiden. Scheiding van afval kan behalve voor recycling ook dienen voor de benutting van de energie-inhoud van het afval.

Een tweede functie van het recyclagepark is de inzameling van grofvuil, grote voorwerpen, die te groot of te zwaar zijn om in een vuilnisbak te doen, zoals kapotte meubels, bedden, kasten, koelkasten, tv’s en vloerbedekking. Wanneer burgers dit niet zelf brengen, kan het weliswaar opgehaald worden door de vuilnisophaaldienst, maar dit kan omwonenden overlast bezorgen, omdat het afval dan enige tijd op straat zal liggen. Ook snoeiafval wordt op deze manier, maar dan apart, opgehaald.

Voor vele soorten afval zijn er afzonderlijke vaten, bakken, containers of inleverpunten, onder meer voor:

• gft-afval of composteerbaar afval (snoeihout, e.d.)
• afvalhout
• metaal zoals conservenblik en drankblikjes

Container met oud ijzer in het milieupark.

• bouw- en sloopafval, aardewerk
• elektronisch afval, soms afzonderlijk voor bruingoed, oude muziekapparatuur en grijsgoed, oude computerapparatuur
• grofvuil, zoals witgoed, oude meubels, oud sanitair
• klein chemisch afval, (in milieubox of chemobox bewaard), zoals batterijen, lampen, potten verf
• plastic
• glas, soms afzonderlijk voor wit of gekleurd, of voor vlak of hol glas
• papier en karton
• drankkartons
• oude kleding en textiel
• autobanden

Het milieupark is niet bedoeld voor (ongesorteerd) restafval. In bepaalde milieuparken kan dit restafval echter mee in de container voor het grof huisvuil. Deze laatste, ongesorteerde fractie vormt dan ook vaak de duurste fractie in het containerpark. Het is echter de bedoeling om het restafval dat in een vuilnisbak of -zak past te laten legen / ophalen door de afvalophaaldienst. Sommige stoffen mogen niet naar het containerpark gebracht worden, omdat ze speciale verwerking vereisen, bijvoorbeeld:

• dierlijk (slacht)afval
• industrieel afval
• explosieven

Milieuparken worden bekostigd uit de gemeentelijke afvalstoffenbelasting of reinigingsrecht en uit betaling door degenen die het afval brengen. Het beleid per gemeente kan verschillen. In sommige gemeenten dient altijd betaald te worden, in andere gemeenten kan er bijvoorbeeld 4 of 6 keer per jaar kosteloos afval gebracht worden, en moet er voor nog meer leveringen betaald worden. Inwoners mogen alleen in de eigen gemeente afval brengen. Zij dienen zich daarvoor te legitimeren. Soms ook zijn sommige soorten afval kosteloos te brengen, en dient er voor andere soorten afval betaald te worden. Voor bouw- en sloopafval dient soms betaald te worden om het brengen van bedrijfsafval, waarvoor het milieupark niet bedoeld is, te voorkomen.

Sedert het afvalstoffendecreet (1981) is in Vlaanderen elke gemeente verplicht een recyclagepark in te richten. Daarvoor bestonden er al openbare en particuliere initiatieven voor gescheiden afvalinzameling.

De Openbare Vlaamse Afvalstoffenmaatschappij (OVAM), een overheidsinstelling, zorgt voor het toezicht en beheer van de recyclageparken. Zij legt ook de contacten met de bedrijven die daar de containers ophalen en verder verwerken.

De gemeenten hebben de plicht om een afvalbrengstation te hebben. Dit is vastgelegd in artikel 10.22 van de Wet Milieubeheer, die op 1 maart 1993 van kracht geworden is.[2] De uitwerking van de Wet Milieubeheer vindt plaats in het Landelijk afvalbeheerplan.